Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

are driven

  • 1 fluctuo

    fluctŭo, āvi, ātum, or (perh. not anteAug.) fluctŭor, ātus, 1 (pleraque utroque modo efferuntur:

    fluctuatur, fluctuat,

    Quint. 9, 3, 7), v. n. [fluctus], to move in the manner of waves, i. e. to wave, rise in waves, undulate, to move to and fro, be driven hither and thither (class.; esp. freq. in the trop. signif.; cf.: fluo, fluito).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form fluctuo:

    nunc valide fluctuat mare,

    Plaut. Rud. 2, 1, 14:

    ita fluctuare video vehementer mare,

    id. ib. 4, 1, 12;

    4, 2, 11: quadriremem in salo fluctuantem reliquerat,

    Cic. Verr. 2, 5, 35, § 91:

    quid tam commune quam mare fluctuantibus, litus ejectis?

    id. Rosc. Am. 26, 72:

    agebatur huc illuc Galba vario turbae fluctuantis impulsu,

    Tac. H. 1, 40; cf. Gell. 10, 6, 2:

    fluctuet aër,

    Lucr. 6, 367: directaeque acies ac late fluctuat omnis Aere renidenti tellus, waves (in the light) with gleaming brass, Verg. G. 2, 281:

    fluctuant insulae,

    Plin. 2, 95, 96, § 209:

    seges,

    Sen. Herc. Fur. 699.—In mal. part., Arn. 2, 73; Auct. Priap. 19, 4; cf. fluctus, I. —
    (β).
    Form fluctuor:

    deprehensi in mari Syrtico modo in sicco relinquuntur, modo fluctuantur,

    are driven about by the waves, Sen. Vit. Beat. 14:

    Delos diu fluctuata,

    Plin. 4, 12, 22, § 66:

    quaedam insulae semper fluctuantur,

    id. 2, 94, 95, § 209 Jan.:

    lignum in longitudinem fluctuatur,

    i. e. floats about, id. 16, 38, 73, § 186:

    lapidem e Scyro insula integrum fluctuari tradunt, eundem comminutum mergi,

    id. 36, 16, 26, § 130.—
    II.
    Trop., to be restless, unquiet, uncertain, doubtful; to rage, swell; to waver, hesitate, vacillate, fluctuate.
    (α).
    Form fluctuo: Eu. Potin, ut animo sis tranquillo? Ch. Quid si animus fluctuat? Plaut. Merc. 5, 2, 49; cf.:

    animo nunc huc, nunc fluctuat illuc,

    Verg. A. 10, 680:

    mens animi tantis fluctuat ipsa malis,

    Cat. 65, 4:

    magnis curarum fluctuat undis,

    id. 64, 62; cf.:

    magnoque irarum fluctuat aestu,

    Verg. A. 4, 532; Anthol. Lat. 1, 178, 150:

    fluctuat ira intus,

    Verg. A. 12, 527:

    irarum fluctuat aestu,

    id. ib. 4, 564; so, curarum, 8, 19; Lucr. 4, 1077; Cat. 64, 62:

    ingenti Telamon fluctuat ira,

    Val. Fl. 3, 637:

    fluctuante rege inter spem metumque,

    Liv. 42, 59, 8:

    totam aciem suo pavore fluctuantem, etc.,

    Curt. 3, 10, 6:

    in suo decreto,

    Cic. Ac. 2, 9, 29:

    fluctuantem sententiam confirmare,

    id. Att. 1, 20, 2:

    genus orationis, quod appellamus fluctuans et dissolutum, eo quod sine nervis et articulis fluctuat huc et illuc,

    Auct. Her. 4, 11, 16:

    omnia et citata et fluctuantia,

    Sen. Contr. 3, 19.—
    (β).
    Form fluctuor:

    utrius populi mallet victoriam esse, fluctuatus animo fuerat,

    Liv. 23, 33, 3:

    fluctuatus animo est, utrum, etc.,

    id. 32, 13, 4; 36, 10, 4; Curt. 4, 12, 21; Val. Max. 8, 1, 2: vita fluctuatur per adversa et difficilia, Sen. Ep. [p. 762] 111: semper inter spem et metum fluctuari, Aug. ap. Suet. Claud. 4:

    ambrosia (herba) vagi nominis est et circa alias herbas fluctuati,

    Plin. 27, 4, 11, § 28.

    Lewis & Short latin dictionary > fluctuo

  • 2 fluctuor

    fluctŭo, āvi, ātum, or (perh. not anteAug.) fluctŭor, ātus, 1 (pleraque utroque modo efferuntur:

    fluctuatur, fluctuat,

    Quint. 9, 3, 7), v. n. [fluctus], to move in the manner of waves, i. e. to wave, rise in waves, undulate, to move to and fro, be driven hither and thither (class.; esp. freq. in the trop. signif.; cf.: fluo, fluito).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form fluctuo:

    nunc valide fluctuat mare,

    Plaut. Rud. 2, 1, 14:

    ita fluctuare video vehementer mare,

    id. ib. 4, 1, 12;

    4, 2, 11: quadriremem in salo fluctuantem reliquerat,

    Cic. Verr. 2, 5, 35, § 91:

    quid tam commune quam mare fluctuantibus, litus ejectis?

    id. Rosc. Am. 26, 72:

    agebatur huc illuc Galba vario turbae fluctuantis impulsu,

    Tac. H. 1, 40; cf. Gell. 10, 6, 2:

    fluctuet aër,

    Lucr. 6, 367: directaeque acies ac late fluctuat omnis Aere renidenti tellus, waves (in the light) with gleaming brass, Verg. G. 2, 281:

    fluctuant insulae,

    Plin. 2, 95, 96, § 209:

    seges,

    Sen. Herc. Fur. 699.—In mal. part., Arn. 2, 73; Auct. Priap. 19, 4; cf. fluctus, I. —
    (β).
    Form fluctuor:

    deprehensi in mari Syrtico modo in sicco relinquuntur, modo fluctuantur,

    are driven about by the waves, Sen. Vit. Beat. 14:

    Delos diu fluctuata,

    Plin. 4, 12, 22, § 66:

    quaedam insulae semper fluctuantur,

    id. 2, 94, 95, § 209 Jan.:

    lignum in longitudinem fluctuatur,

    i. e. floats about, id. 16, 38, 73, § 186:

    lapidem e Scyro insula integrum fluctuari tradunt, eundem comminutum mergi,

    id. 36, 16, 26, § 130.—
    II.
    Trop., to be restless, unquiet, uncertain, doubtful; to rage, swell; to waver, hesitate, vacillate, fluctuate.
    (α).
    Form fluctuo: Eu. Potin, ut animo sis tranquillo? Ch. Quid si animus fluctuat? Plaut. Merc. 5, 2, 49; cf.:

    animo nunc huc, nunc fluctuat illuc,

    Verg. A. 10, 680:

    mens animi tantis fluctuat ipsa malis,

    Cat. 65, 4:

    magnis curarum fluctuat undis,

    id. 64, 62; cf.:

    magnoque irarum fluctuat aestu,

    Verg. A. 4, 532; Anthol. Lat. 1, 178, 150:

    fluctuat ira intus,

    Verg. A. 12, 527:

    irarum fluctuat aestu,

    id. ib. 4, 564; so, curarum, 8, 19; Lucr. 4, 1077; Cat. 64, 62:

    ingenti Telamon fluctuat ira,

    Val. Fl. 3, 637:

    fluctuante rege inter spem metumque,

    Liv. 42, 59, 8:

    totam aciem suo pavore fluctuantem, etc.,

    Curt. 3, 10, 6:

    in suo decreto,

    Cic. Ac. 2, 9, 29:

    fluctuantem sententiam confirmare,

    id. Att. 1, 20, 2:

    genus orationis, quod appellamus fluctuans et dissolutum, eo quod sine nervis et articulis fluctuat huc et illuc,

    Auct. Her. 4, 11, 16:

    omnia et citata et fluctuantia,

    Sen. Contr. 3, 19.—
    (β).
    Form fluctuor:

    utrius populi mallet victoriam esse, fluctuatus animo fuerat,

    Liv. 23, 33, 3:

    fluctuatus animo est, utrum, etc.,

    id. 32, 13, 4; 36, 10, 4; Curt. 4, 12, 21; Val. Max. 8, 1, 2: vita fluctuatur per adversa et difficilia, Sen. Ep. [p. 762] 111: semper inter spem et metum fluctuari, Aug. ap. Suet. Claud. 4:

    ambrosia (herba) vagi nominis est et circa alias herbas fluctuati,

    Plin. 27, 4, 11, § 28.

    Lewis & Short latin dictionary > fluctuor

  • 3 ferō

        ferō tulī (tetulī, T., Ct.), lātus, ferre    [1 FER-; TAL-], to bear, carry, support, lift, hold, take up: aliquid, T.: arma, Cs.: sacra Iunonis, H.: cadaver umeris, H.: Pondera tanta, O.: oneri ferendo est, able to carry, O.: pedes ferre recusant Corpus, H.: in Capitolium faces: ventrem ferre, to be pregnant, L.: (eum) in oculis, to hold dear.—To carry, take, fetch, move, bear, lead, conduct, drive, direct: pisciculos obolo in cenam seni, T.: Caelo supinas manūs, raisest, H.: ire, pedes quocumque ferent, H.: opertā lecticā latus per oppidum: signa ferre, put in motion, i. e. march, Cs.: huc pedem, come, T.: pedem, stir, V.: ferunt sua flamina classem, V.: vagos gradūs, O.: mare per medium iter, pursue, V.: quo ventus ferebat, drove, Cs.: vento mora ne qua ferenti, i. e. when it should blow, V.: itinera duo, quae ad portum ferebant, led, Cs.: si forte eo vestigia ferrent, L.: corpus et arma tumulo, V.—Prov.: In silvam non ligna feras, coals to Newcastle, H.—With se, to move, betake oneself, hasten, rush: mihi sese obviam, meet: me tempestatibus obvium: magnā se mole ferebat, V.: ad eum omni studio incitatus ferebatur, Cs.: alii perterriti ferebantur, fled, Cs.: pubes Fertur equis, V.: (fera) supra venabula fertur, springs, V.: quocumque feremur, are driven: in eam (tellurem) feruntur pondera: Rhenus per finīs Nantuatium fertur, flows, Cs.—Praegn., to carry off, take by force, snatch, plunder, spoil, ravage: rapiunt incensa feruntque Pergama, V.: puer fertur equis, V.— To bear, produce, yield: quae terra fruges ferre possit: flore terrae quem ferunt, H. — To offer, bring (as an oblation): Sacra matri, V.: tura superis, O.— To get, receive, acquire, obtain, earn, win: donum, T.: fructūs ex sese: partem praedae: crucem pretium sceleris, Iu.: Plus poscente, H.—Fig., to bear, carry, hold, support: vina, quae vetustatem ferunt, i. e. are old: Scripta vetustatem si ferent, attain, O.: Insani sapiens nomen ferat, be called, H.: finis alienae personae ferendae, bearing an assumed character, L.: secundas (partīs), support, i. e. act as a foil, H.— To bring, take, carry, render, lead, conduct: mi auxilium, bring help: alcui subsidium, Cs.: condicionem, proffer, Cs.: matri obviae complexum, L.: fidem operi, procure, V.: mortem illis: ego studio ad rem p. latus sum, S.: numeris fertur (Pindar) solutis, H.: laudibus alquem in caelum, praise: (rem) supra quam fieri possit, magnify: virtutem, ad caelum, S.: in maius incertas res, L.— To prompt, impel, urge, carry away: crudelitate et scelere ferri, be carried away: furiatā mente ferebar, V.: quo animus fert, inclination leads, S.: si maxime animus ferat, S.: fert animus dicere, impels, O.— To carry off, take away, remove: Omnia fert aetas, V.—With se, to carry, conduct: Quem sese ore ferens! boasting, V.: ingentem sese clamore, paraded, V.— To bear, bring forth, produce: haec aetas oratorem tulit: tulit Camillum paupertas, H.— To bear away, win, carry off, get, obtain, receive: omnium iudicio primas: ex Etruscā civitate victoriam, L.: laudem inter suos, Cs.: centuriam, tribūs, get the votes: Omne tulit punctum, H.: repulsam a populo, experience: Haud inpune feres, escape, O.— To bear, support, meet, experience, take, put up with, suffer, tolerate, endure: alcius desiderium: voltum atque aciem oculorum, Cs.: multa tulit fecitque puer, H.: iniurias civium, N.: quem ferret, si parentem non ferret suom? brook, T.: tui te diutius non ferent: dolores fortiter: iniurias tacite: rem aegerrume, S.: tacite eius verecundiam non tulit senatus, quin, etc., i. e. did not let it pass, without, etc., L.: servo nubere nympha tuli, O.: moleste tulisti, a me aliquid factum esse, etc.: gravissime ferre se dixit me defendere, etc.: non ferrem moleste, si ita accidisset: casum per lamenta, Ta.: de Lentulo sic fero, ut debeo: moleste, quod ego nihil facerem, etc.: cum mulier fleret, homo ferre non potuit: iratus atque aegre ferens, T.: patior et ferendum puto: non tulit Alcides animis, control himself, V.—Of feeling or passion, to bear, experience, disclose, show, exhibit: dolorem paulo apertius: id obscure: haud clam tulit iram, L.—In the phrase, Prae se ferre, to manifest, profess, show, display, declare: cuius rei facultatem secutum me esse, prae me fero: noli, quaero, prae te ferre, vos esse, etc.: speciem doloris voltu prae se tulit, Ta.—Of speech, to report, relate, make known, assert, celebrate, say, tell: haec omnibus ferebat sermonibus, Cs.: pugnam laudibus, L.: quod fers, cedo, say, T.: quae nunc Samothracia fertur, is called, V.: si ipse... acturum se id per populum aperte ferret, L.: homo ut ferebant, acerrimus, as they said: si, ut fertur, etc., as is reported: non sat idoneus Pugnae ferebaris, were accounted, H.: utcumque ferent ea facta minores, will regard, V.: hunc inventorem artium ferunt, they call, Cs.: multa eius responsa acute ferebantur, were current: quem ex Hyperboreis Delphos ferunt advenisse: qui in contione dixisse fertur.—Of votes, to cast, give in, record, usu. with suffragium or sententiam: de me suffragium: sententiam per tabellam (of judges): aliis audientibus iudicibus, aliis sententiam ferentibus, i. e. passing judgment, Cs.: in senatu de bello sententiam.—Of a law or resolution, to bring forward, move, propose, promote: legem: lege latā: nihil erat latum de me: de interitu meo quaestionem: rogationes ad populum, Cs.: te ad populum tulisse, ut, etc., proposed a bill: de isto foedere ad populum: cum, ut absentis ratio haberetur, ferebamus.— Impers: lato ad populum, ut, etc., L.— With iudicem, to offer, propose as judge: quem ego si ferrem iudicem, etc.: iudicem illi, propose a judge to, i. e. go to law with, L.—In book-keeping, to enter, set down, note: minus quam Verres illi expensum tulerit, etc., i. e. set down as paid.—To require, demand, render necessary, allow, permit, suffer: dum aetatis tempus tulit, T.: si tempus ferret: incepi dum res tetulit, nunc non fert, T.: graviora verba, quam natura fert: sicut hominum religiones ferunt: ut aetas illa fert, as is usual at that time of life: si ita commodum vestrum fert: si vestra voluntas feret, if such be your pleasure: uti fors tulit, S.: natura fert, ut, etc.
    * * *
    ferre, tuli, latus V
    bring, bear; tell speak of; consider; carry off, win, receive, produce; get

    Latin-English dictionary > ferō

  • 4 vertō or vortō

        vertō or vortō tī, sus, ere    [VERT-], to turn, turn up, turn back, direct: cardinem, O.: verso pede, O.: Non ante verso cado, i. e. emptied, H.: crateras, V.: verti me a Minturnis Arpinum versus: gens ab oriente ad septentrionem se vertit, i. e. is situated, Cu.: in circumsedentis Capuam se vertit, i. e. directs his attack, L.— Intrans, to turn, turn back: versuros extemplo in fugam omnes ratus, L.— Pass, to be turned, be directed, face, look: fenestrae in viam versae, L.: nunc ad fontes, nunc ad mare versus, O.—To turn about, be engaged, move, be, be situated: Magno in periclo vita vertetur tua, Ph.: in maiore discrimine verti, L.: ipse catervis Vertitur in mediis, V.—To turn back, turn about, reverse: Pompeiani se verterunt et loco cesserunt, wheeled about, Cs.: hostes terga verterunt, fled, Cs.: hostem in fugam, put to flight, L.: Hiemps piscīs ad hoc vertat mare, H.—To turn over, turn up: versā pulvis inscribitur hastā, V.: Vertitur interea caelum, revolves, V.: terram aratro, H.: versis glaebis, O.—To turn, ply, drive: stimulos sub pectore vertit Apollo, V.—Fig., to turn, direct, convert, appropriate: ex illā pecuniā magnam partem ad se: congressi certamine irarum ad caedem vertuntur, i. e. are driven, L.: ne ea, quae rei p. causā egerit, in suam contumeliam vertat, Cs.: omen in Macedonum metum, Cu.: in religionem vertentes comitia biennio habita, making a matter of religious scruple, L.: Philippus totus in Persea versus, inclined towards, L.: quo me vertam? T.: quo se verteret, non habebat: si bellum omne eo vertat, L.: di vortant bene, Quod agas, prosper, T.—To ascribe, refer: quae alia in deum iras velut ultima malorum vertunt, L.: ne sibi vitio verterent, quod abesset a patriā, impute as a fault.—Pass., to turn, depend, rest, hang: hic victoria, V.: cum circa hanc consultationem disceptatio omnis verteretur, L.: omnia in unius potestate vertentur: spes civitatis in dictatore, L.: vertebatur, utrum manerent, an, etc., i. e. the question was discussed, L.—To turn, change, alter, transform, convert, metamorphose: terra in aquam se vertit: Verte omnīs tete in facies, V.: Auster in Africum se vertit, Cs.: versa et mutata in peiorem partem sint omnia: cur nunc tua quisquam Vertere iussa potest, V.: saevus apertam In rabiem coepit verti iocus, H.: nullā tamen alite verti Dignatur, nisi, etc., O.—Prov.: ubi omne Verterat in fumum et cinerem, i. e. had dissipated, H.— With solum, to change abode, leave the country: qui exsili causā solum verterit.—In language, to turn, translate, interpret: Platonem: annales Acilianos ex Graeco in Latinum sermonem, L.—To turn, overturn, overthrow, subvert, destroy: vertit ad extremum omnia: Cycnum Vi multā, O.: ab imo moenia Troiae, V.: ne Armenia scelere verteretur, Ta.: versā Caesarum sobole, Ta.—To turn, change, be changed: iam verterat fortuna, L.—To turn, be directed, turn out, result: verterat Scipionum invidia in praetorem, L.: (quae res) tibi vertat male, turn out badly, T.: quod bene verteret, Cu.: quod nec vertat bene, V.: quod si esset factum, detrimentum in bonum verteret, Cs.: ea ludificatio veri in verum vertit, L.—Of time, in the phrase, annus vertens, the returning year, space of a year, full year: anno vertente sine controversiā (petisses); cf. annus vertens, the great cycle of the stars.

    Latin-English dictionary > vertō or vortō

  • 5 adfero

    af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.
    I.
    In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    lumen,

    Enn. Ann. 1, 40:

    viginti minas,

    Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.:

    adtuli hunc.—Quid, adtulisti?—Adduxi volui dicere,

    id. Ps. 2, 4, 21:

    tandem bruma nives adfert,

    Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12:

    adfer huc scyphos,

    Hor. Epod. 9, 33:

    nuces,

    Juv. 5, 144:

    cibum pede ad rostrum veluti manu,

    Plin. 10, 46, 63, § 129:

    pauxillum aquae,

    Vulg. Gen. 18, 4:

    caput ejus,

    ib. Marc. 6, 28.—With de in part. sense:

    adferte nobis de fructibus terrae,

    Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).—So of letters:

    adferre litteras, ad aliquem or alicui,

    Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one's self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.):

    huc me adfero,

    Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.:

    Fatis huc te poscentibus adfers,

    Verg. A. 8, 477:

    sese a moenibus,

    id. ib. 3, 345.—So pass. adferri:

    urbem adferimur,

    are driven, come, Verg. A. 7, 217;

    and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis,

    id. Cat. 14, 21.— To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.):

    adfer manum tuam,

    reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.—
    B.
    Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.
    (α).
    In bon. part.:

    pacem ad vos adfero,

    Plaut. Am. prol. 32:

    hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum,

    i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159:

    nihil ostentationis aut imitationis adferre,

    id. ib. 3, 12, 45:

    non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis,

    id. Mur. 2, 4:

    consulatum in familiam,

    id. Phil. 9, 2:

    animum vacuum ad scribendas res difficiles,

    id. Att. 12, 38:

    tibi benedictionem,

    Vulg. Gen. 33, 11:

    Domino gloriam,

    ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.—
    (β).
    In mal. part.:

    bellum in patriam,

    Ov. M. 12, 5:

    nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes,

    to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9:

    adferam super eos mala,

    Vulg. Jer. 23, 12:

    Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc?

    id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.:

    manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam),

    Cic. Verr. 2, 1, 26:

    domino a familiā suā manus adlatas esse,

    id. Quint. 27:

    intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur,

    id. Caecin. 17:

    qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi,

    id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one's self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.—Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18:

    bonis alienis,

    id. Off. 2, 15:

    manus suis vulneribus,

    to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before:

    ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo,

    to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext.
    II.
    Esp.
    A.
    To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.;

    in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc.,

    Plaut. Am. prol. 9:

    istud quod adfers, aures exspectant meae,

    id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22:

    calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    si ei subito sit adlatum periculum patriae,

    id. Off. 1, 43, 154:

    nihil novi ad nos adferebatur,

    id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21:

    Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere,

    id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.:

    magnum enim, quod adferebant, videbatur,

    Caes. B. C. 3, 15 Dint.:

    cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium,

    Nep. 3, 3:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37; 6, 31:

    exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse,

    id. 8, 17 Drak.:

    per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est,

    word was brought, id. 10, 45 al.:

    idem ex Hispaniā adlatum,

    Tac. H. 1, 76:

    esse, qui magnum nescio quid adferret,

    Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475:

    scelus adtulit umbris,

    Val. Fl. 3, 172 al. —So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.—
    B.
    To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind:

    aegritudinem alicui,

    Ter. Heaut. 4, 3, 2:

    alicui molestiam,

    id. Hec. 3, 2, 9:

    populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam,

    Cic. Mur. 1:

    alicui multas lacrimas, magnam cladem,

    id. N. D. 2, 3, 7:

    ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,

    id. Fin. 1, 11, 37; so,

    adferre auctoritatem et fidem orationi,

    id. Phil. 12, 7:

    metum,

    id. Verr. 2, 5, 25:

    dolorem,

    id. Sull. 1:

    luctum et egestatem,

    id. Rosc. Am. 5:

    consolationem,

    id. Att. 10, 4:

    delectationem,

    id. Fam. 7, 1 al.:

    detrimentum,

    Caes. B. C. 2, 82:

    taedium,

    Plin. 15, 2, 3, § 7:

    dolorem capitis,

    id. 23, 1, 18:

    gaudium,

    Plin. Ep. 10, 2, 1 al. —
    C.
    To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.:

    quam causam adferam?

    Ter. Heaut. 4, 3, 23:

    justas causas adfers,

    Cic. Att. 11, 15;

    also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto,

    id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13:

    idque me non ad meam defensionem adtulisse,

    id. Caecin. 29, 85:

    ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes,

    id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215:

    quid enim poterit dicere?... an aetatem adferet?

    i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.—Also absol.:

    Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam...?

    will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566):

    et, cur credam, adferre possum,

    Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.—
    D.
    Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.:

    quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris,

    Cic. Off. 1, 1:

    negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre,

    id. Fin. 2, 27, 87:

    quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus,

    id. Off. 1, 44, 155:

    illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc.,

    id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24:

    quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc.,

    id. N. D. 2, 63.—
    E.
    Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero:

    agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt,

    Cic. Off. 1, 15:

    herbam adferentem semen,

    Vulg. Gen. 1, 29:

    arva non adferent cibum,

    ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2:

    ager fructum,

    ib. Luc. 12, 16 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adfero

  • 6 adfligo

    af-flīgo (better adf-), ixi, ictum, 3, v. a. (afflixint = afflixerint, Front. ad M. Caes. 3, 3).
    I.
    Lit., to strike or beat a thing to some point, to cast or throw down or against, to dash, somewhere by striking; esp. of ships which are driven or cast away by the wind. —Constr. with ad or dat.:

    te ad terram, scelus, adfligam,

    I will dash thee to the earth, Plaut. Pers. 5, 2, 15, and id. Rud. 4, 3, 71:

    nolo equidem te adfligi,

    id. Most. 1, 4, 19:

    statuam,

    to throw down, overthrow, Cic. Pis. 38; so,

    monumentum,

    id. Cael. 32: domum, id. pro Dom. 40: (alces) si quo adflictae casu conciderint, Caes. B. G. 6, 27:

    infirmas arbores pondere adfligunt,

    id. ib.:

    tempestas naves Rhodias adflixit, ita ut, etc.,

    dashed them about, shattered them, id. B. C. 3, 27.—So in descriptions of a battle:

    equi atque viri adflicti, etc.,

    Sall. J.101,11:

    ubi scalae comminutae, qui supersteterant, adflicti sunt,

    were thrown down, id. ib. 60, 7:

    ubi Mars communis et victum saepe erigeret et adfligeret victorem,

    Liv. 28, 19:

    imaginem solo,

    Tac. H. 1, 41:

    caput saxo,

    to dash against, id. A. 4, 45:

    aquila duos corvos adflixit et ad terram dedit,

    Suet. Aug. 96 Ruhnk.; so id. Dom. 23.— Poet., Ov. M. 12, 139; 14, 206; Sil. 9, 631.—
    II.
    Fig.
    A.
    To ruin, weaken, cast down, prostrate: cum prospero flatu ejus (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos;

    et cum reflavit, adfligimur,

    Cic. Off. 2, 6:

    virtus nostra nos adflixit,

    has ruined, id. Fam. 14, 4; id. Sest. 7:

    Pompeius ipse se adflixit,

    id. Att. 2, 19:

    senectus enervat et adfligit homines,

    id. Sen. 70:

    opes hostium,

    Liv. 2, 16:

    aliquem bello,

    id. 28, 39:

    Othonianas partes,

    Tac. H. 2, 33:

    amicitias,

    Suet. Tib. 51; so id. Aug. 66 et saep.—
    B.
    To reduce, lower, or lessen in value (syn. minuo):

    hoc oratoris esse maxime proprium, rem augere posse laudando, vituperandoque rursus adfligere,

    to bring down, Cic. Brut. 12.— Trop., of courage, to cast down, dishearten, to diminish, lessen, impair:

    animos adfligere et debilitare metu,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    C.
    Adfligere causam susceptam, to let a lawsuit which has been undertaken fall through, to give up, abandon, Cic. Sest. 41, 89.—Hence, afflictus ( adf-), a, um, P. a.
    A.
    Cast down, ill used, wretched, miserable, unfortunate, distressed; lit. and trop.:

    naves,

    damaged, shattered, Caes. B. G. 4, 31:

    Graecia perculsa et adflicta et perdita,

    Cic. Fl. 7:

    ab adflictā amicitiā transfugere et ad florentem aliam devolare,

    id. Quint. 30:

    non integra fortuna, at adflicta,

    id. Sull. 31:

    adflictum erigere,

    id. Imp. Pomp. 29.— Comp.:

    adflictiore condicione esse,

    id. Fam. 6,1;

    hence: res adflictae (like accisae and adfectae),

    disordered, embarrassed, ruined circumstances, affairs in a bad state, ill condition, Sall. J. 76, 6; so Luc. 1, 496; Just. 4, 5:

    copiae,

    Suet. Oth. 9.—
    B.
    Fig.
    1.
    Of the mind: cast down, dejected, discouraged, desponding:

    aegritudine adflictus, debilitatus, jacens,

    Cic. Tusc. 4, 16:

    luctu,

    id. Phil. 9, 5:

    maerore,

    id. Cat. 2, 1:

    adflictus vitam in tenebris luctuque trahebam,

    Verg. A. 2, 92; Suet. Oth. 9.—
    2.
    Of character, like abjectus, abandoned, outcast, depraved, low, mean, base, vile:

    homo adflictus et perditus,

    Cic. Phil. 3, 10:

    nemo tam adflictis est moribus, quin, etc.,

    Macr. S. 6, 7.— Sup. and adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > adfligo

  • 7 affero

    af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.
    I.
    In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    lumen,

    Enn. Ann. 1, 40:

    viginti minas,

    Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.:

    adtuli hunc.—Quid, adtulisti?—Adduxi volui dicere,

    id. Ps. 2, 4, 21:

    tandem bruma nives adfert,

    Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12:

    adfer huc scyphos,

    Hor. Epod. 9, 33:

    nuces,

    Juv. 5, 144:

    cibum pede ad rostrum veluti manu,

    Plin. 10, 46, 63, § 129:

    pauxillum aquae,

    Vulg. Gen. 18, 4:

    caput ejus,

    ib. Marc. 6, 28.—With de in part. sense:

    adferte nobis de fructibus terrae,

    Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).—So of letters:

    adferre litteras, ad aliquem or alicui,

    Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one's self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.):

    huc me adfero,

    Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.:

    Fatis huc te poscentibus adfers,

    Verg. A. 8, 477:

    sese a moenibus,

    id. ib. 3, 345.—So pass. adferri:

    urbem adferimur,

    are driven, come, Verg. A. 7, 217;

    and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis,

    id. Cat. 14, 21.— To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.):

    adfer manum tuam,

    reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.—
    B.
    Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.
    (α).
    In bon. part.:

    pacem ad vos adfero,

    Plaut. Am. prol. 32:

    hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum,

    i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159:

    nihil ostentationis aut imitationis adferre,

    id. ib. 3, 12, 45:

    non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis,

    id. Mur. 2, 4:

    consulatum in familiam,

    id. Phil. 9, 2:

    animum vacuum ad scribendas res difficiles,

    id. Att. 12, 38:

    tibi benedictionem,

    Vulg. Gen. 33, 11:

    Domino gloriam,

    ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.—
    (β).
    In mal. part.:

    bellum in patriam,

    Ov. M. 12, 5:

    nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes,

    to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9:

    adferam super eos mala,

    Vulg. Jer. 23, 12:

    Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc?

    id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.:

    manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam),

    Cic. Verr. 2, 1, 26:

    domino a familiā suā manus adlatas esse,

    id. Quint. 27:

    intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur,

    id. Caecin. 17:

    qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi,

    id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one's self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.—Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18:

    bonis alienis,

    id. Off. 2, 15:

    manus suis vulneribus,

    to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before:

    ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo,

    to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext.
    II.
    Esp.
    A.
    To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.;

    in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc.,

    Plaut. Am. prol. 9:

    istud quod adfers, aures exspectant meae,

    id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22:

    calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    si ei subito sit adlatum periculum patriae,

    id. Off. 1, 43, 154:

    nihil novi ad nos adferebatur,

    id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21:

    Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere,

    id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.:

    magnum enim, quod adferebant, videbatur,

    Caes. B. C. 3, 15 Dint.:

    cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium,

    Nep. 3, 3:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37; 6, 31:

    exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse,

    id. 8, 17 Drak.:

    per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est,

    word was brought, id. 10, 45 al.:

    idem ex Hispaniā adlatum,

    Tac. H. 1, 76:

    esse, qui magnum nescio quid adferret,

    Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475:

    scelus adtulit umbris,

    Val. Fl. 3, 172 al. —So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.—
    B.
    To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind:

    aegritudinem alicui,

    Ter. Heaut. 4, 3, 2:

    alicui molestiam,

    id. Hec. 3, 2, 9:

    populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam,

    Cic. Mur. 1:

    alicui multas lacrimas, magnam cladem,

    id. N. D. 2, 3, 7:

    ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,

    id. Fin. 1, 11, 37; so,

    adferre auctoritatem et fidem orationi,

    id. Phil. 12, 7:

    metum,

    id. Verr. 2, 5, 25:

    dolorem,

    id. Sull. 1:

    luctum et egestatem,

    id. Rosc. Am. 5:

    consolationem,

    id. Att. 10, 4:

    delectationem,

    id. Fam. 7, 1 al.:

    detrimentum,

    Caes. B. C. 2, 82:

    taedium,

    Plin. 15, 2, 3, § 7:

    dolorem capitis,

    id. 23, 1, 18:

    gaudium,

    Plin. Ep. 10, 2, 1 al. —
    C.
    To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.:

    quam causam adferam?

    Ter. Heaut. 4, 3, 23:

    justas causas adfers,

    Cic. Att. 11, 15;

    also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto,

    id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13:

    idque me non ad meam defensionem adtulisse,

    id. Caecin. 29, 85:

    ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes,

    id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215:

    quid enim poterit dicere?... an aetatem adferet?

    i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.—Also absol.:

    Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam...?

    will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566):

    et, cur credam, adferre possum,

    Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.—
    D.
    Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.:

    quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris,

    Cic. Off. 1, 1:

    negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre,

    id. Fin. 2, 27, 87:

    quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus,

    id. Off. 1, 44, 155:

    illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc.,

    id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24:

    quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc.,

    id. N. D. 2, 63.—
    E.
    Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero:

    agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt,

    Cic. Off. 1, 15:

    herbam adferentem semen,

    Vulg. Gen. 1, 29:

    arva non adferent cibum,

    ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2:

    ager fructum,

    ib. Luc. 12, 16 al.

    Lewis & Short latin dictionary > affero

  • 8 affligo

    af-flīgo (better adf-), ixi, ictum, 3, v. a. (afflixint = afflixerint, Front. ad M. Caes. 3, 3).
    I.
    Lit., to strike or beat a thing to some point, to cast or throw down or against, to dash, somewhere by striking; esp. of ships which are driven or cast away by the wind. —Constr. with ad or dat.:

    te ad terram, scelus, adfligam,

    I will dash thee to the earth, Plaut. Pers. 5, 2, 15, and id. Rud. 4, 3, 71:

    nolo equidem te adfligi,

    id. Most. 1, 4, 19:

    statuam,

    to throw down, overthrow, Cic. Pis. 38; so,

    monumentum,

    id. Cael. 32: domum, id. pro Dom. 40: (alces) si quo adflictae casu conciderint, Caes. B. G. 6, 27:

    infirmas arbores pondere adfligunt,

    id. ib.:

    tempestas naves Rhodias adflixit, ita ut, etc.,

    dashed them about, shattered them, id. B. C. 3, 27.—So in descriptions of a battle:

    equi atque viri adflicti, etc.,

    Sall. J.101,11:

    ubi scalae comminutae, qui supersteterant, adflicti sunt,

    were thrown down, id. ib. 60, 7:

    ubi Mars communis et victum saepe erigeret et adfligeret victorem,

    Liv. 28, 19:

    imaginem solo,

    Tac. H. 1, 41:

    caput saxo,

    to dash against, id. A. 4, 45:

    aquila duos corvos adflixit et ad terram dedit,

    Suet. Aug. 96 Ruhnk.; so id. Dom. 23.— Poet., Ov. M. 12, 139; 14, 206; Sil. 9, 631.—
    II.
    Fig.
    A.
    To ruin, weaken, cast down, prostrate: cum prospero flatu ejus (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos;

    et cum reflavit, adfligimur,

    Cic. Off. 2, 6:

    virtus nostra nos adflixit,

    has ruined, id. Fam. 14, 4; id. Sest. 7:

    Pompeius ipse se adflixit,

    id. Att. 2, 19:

    senectus enervat et adfligit homines,

    id. Sen. 70:

    opes hostium,

    Liv. 2, 16:

    aliquem bello,

    id. 28, 39:

    Othonianas partes,

    Tac. H. 2, 33:

    amicitias,

    Suet. Tib. 51; so id. Aug. 66 et saep.—
    B.
    To reduce, lower, or lessen in value (syn. minuo):

    hoc oratoris esse maxime proprium, rem augere posse laudando, vituperandoque rursus adfligere,

    to bring down, Cic. Brut. 12.— Trop., of courage, to cast down, dishearten, to diminish, lessen, impair:

    animos adfligere et debilitare metu,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    C.
    Adfligere causam susceptam, to let a lawsuit which has been undertaken fall through, to give up, abandon, Cic. Sest. 41, 89.—Hence, afflictus ( adf-), a, um, P. a.
    A.
    Cast down, ill used, wretched, miserable, unfortunate, distressed; lit. and trop.:

    naves,

    damaged, shattered, Caes. B. G. 4, 31:

    Graecia perculsa et adflicta et perdita,

    Cic. Fl. 7:

    ab adflictā amicitiā transfugere et ad florentem aliam devolare,

    id. Quint. 30:

    non integra fortuna, at adflicta,

    id. Sull. 31:

    adflictum erigere,

    id. Imp. Pomp. 29.— Comp.:

    adflictiore condicione esse,

    id. Fam. 6,1;

    hence: res adflictae (like accisae and adfectae),

    disordered, embarrassed, ruined circumstances, affairs in a bad state, ill condition, Sall. J. 76, 6; so Luc. 1, 496; Just. 4, 5:

    copiae,

    Suet. Oth. 9.—
    B.
    Fig.
    1.
    Of the mind: cast down, dejected, discouraged, desponding:

    aegritudine adflictus, debilitatus, jacens,

    Cic. Tusc. 4, 16:

    luctu,

    id. Phil. 9, 5:

    maerore,

    id. Cat. 2, 1:

    adflictus vitam in tenebris luctuque trahebam,

    Verg. A. 2, 92; Suet. Oth. 9.—
    2.
    Of character, like abjectus, abandoned, outcast, depraved, low, mean, base, vile:

    homo adflictus et perditus,

    Cic. Phil. 3, 10:

    nemo tam adflictis est moribus, quin, etc.,

    Macr. S. 6, 7.— Sup. and adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > affligo

  • 9 pneumaticus

    pneumătĭcus, a, um, adj., = pneumatikos, of or belonging to air or to wind, air-, wind-, pneumatic; of machines that are driven by the force of air:

    Ctesibius, qui pneumaticas res invenit,

    Vitr. 9, 9:

    organa,

    Plin. 19, 4, 20, § 60:

    ratio,

    id. 7, 37, 38, § 125.

    Lewis & Short latin dictionary > pneumaticus

  • 10 agito

    ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [ago], as if the supine were agitu; cf.: quaero quaerito.
    I.
    Lit., to put a thing in motion, to drive or impel (mostly poet., or in more elevated prose; from poetry it passed, after the Aug. per., into common prose).
    A.
    Of cattle, to drive, conduct (cf. ago):

    calcari quadrupedem agitabo advorsum clivom,

    Plaut. As. 3, 3, 118:

    stimulo boves agitat,

    Vulg. Eccli. 38, 26:

    hanc in curru bijugos agitare leones,

    drives her span of lions, Lucr. 2, 602:

    agitantur quadrigae,

    Varr. L. L. 6, § 41 Müll.:

    ad flumina currus,

    Verg. G. 3, 18:

    jussit agitari currum suum,

    Vulg. 2 Macc. 9, 4: lanigeros greges hirtasque capellas, to drive, poet. for to tend, Verg. G. 3, 287:

    sacros jugales (dracones),

    Ov. M. 5, 661:

    quadrigas bigasque et equos desultorios,

    Suet. Caes. 39.—
    B.
    Of the motion of other things, to move, impel, shake:

    triremem in portu,

    Nep. Dion, 9, 2:

    alas,

    Ov. Tr. 3, 4, 21:

    manibusque leves agitavit habenas,

    id. M. 7, 221:

    hastam,

    id. ib. 3, 667: caput, to move the head ( in token of assent = annuere), id. ib. 1, 567:

    arundinem vento agitatam,

    Vulg. Matt. 11, 7.—Esp., of animals, to hunt, chase, pursue: etiamsi excitaturus [p. 72] non sis nec agitaturus feras, Cic. Off. 3, 17:

    aquila insectans alias aves atque agitans,

    id. Div. 2, 70:

    trepidas columbas,

    Ov. M. 5, 606; 11, 300:

    damas,

    id. ib. 10, 539:

    cursu timidos onagros,

    Verg. G. 3, 409 al. —
    C.
    Of the motion caused by the wind, to drive to and fro, toss about, agitate, disturb:

    ventus enim fit, ubi est agitando percitus aër,

    when the air is violently agitated and driven, Lucr. 6, 686:

    mare ventorum vi agitari atque turbari,

    Cic. Clu. 49 fin.; id. Univ. 3, 7:

    freta ponti Incipiunt agitata tumescere,

    Verg. G. 1, 357:

    aristas,

    Ov. A. A. 1, 553:

    Zephyris agitata Tempe,

    Hor. C. 3, 1, 24:

    ventis agitatur pinus,

    id. ib. 2, 10, 9:

    veteres agitantur orni,

    id. ib. 1, 9, 12:

    agitaret aura capillos,

    id. Epod. 15, 9.—
    D.
    Of the motion caused by the water: agitata numina Trojae, tossed or driven about upon the sea, Verg. A. 6, 68; Prop. 3, 21, 5.—
    E.
    In gen., of the motion caused by other things:

    magnes (lapis) agitat (ferri ramenta) per aes,

    Lucr. 6, 1054:

    agitari inter se concursu,

    Cic. N. D. 1, 39: pulsu externo agitari, Macr Somn. Scip. 9.— Poet. of mist, to produce it by motion or agitation: dejectuque (Peneus) gravi tenues agitantia fumos Nubila conducit, and by its impetuous descent (into the valley) raises clouds producing mist, Ov. M. 1, 571—
    II.
    Trop.
    A.
    To rouse up, excite, move, urge, drive, impel one to something: aliquem, sometimes in aliquid (so in Florus very freq.):

    in furias agitantur equae,

    are excited to fury, Ov. A. A. 2, 487:

    agitare plebem,

    to stir up, rouse, Liv. 3, 11:

    populum,

    Flor. 2, 12, 2; so id. 11, 6, 2 al.:

    agitatus cupiditate regni,

    id. 3, 1:

    gens sacratis legibus agitata in exitium urbis,

    id. 1, 16, 7.—
    B.
    To disquiet, disturb, to drive hither and thither, to vex, trouble, torment (the fig. taken from the sea agitated by storm; cf. Gernh. and Beier upon Cic. Off. 1, 24, 82):

    dii deaeque te agitant irati,

    Plaut. Pers. 4, 4, 115:

    atra bilis agitat hominem,

    id. Capt. 3, 4, 64; so id. Curc. 1, 1, 92; 2, 1, 24:

    ut eos agitent furiae, neque usquam consistere patiantur,

    Cic. Rosc. Am. 24 (cf. Verg. A. 3, 331:

    scelerum furiis agitatus Orestes,

    id. ib. 4, 471):

    suum quemque scelus agitat amentiaque afficit,

    id. ib. 24:

    agitare et insequi poëtas,

    Tac. Or. 4; 25 and 41:

    multis injuriis jactata atque agita ta,

    Cic. Quint. 2:

    est magni viri, rebus agitatis (= perturbatis, Beier) punire sontes,

    id. Off. 1, 24, 82:

    agitabatur animus inopiā rei familiaris et conscientiā scelerum,

    Sall. C. 5, 7:

    quos conscientia defectionis agitabat,

    Tac. Agr. 16:

    commotus metu atque libidine diversus agitabatur,

    was drawn in different directions, Sall. J 25, 6; Liv. 22, 12. ne te semper inops agitet vexetque cupido, Hor. Ep. 1, 18, 98:

    quos agitabat timor,

    Tac. Agr. 16:

    timore et metu agitati,

    Vulg. Judith, 15, 1:

    injuriis agitatus,

    Flor. 1, 8, 7:

    seditionibus,

    Just. 12, 4, 12.—
    C.
    To assail with reproach, derision, insult; to reprove, blame, scoff, deride, insult, mock:

    agitat rem militarem, insectatur totam legationem,

    attacks, ridicules, Cic. Mur. 9, 21; id. Brut. 28, 109: mea saevis agitat fastidia verbis, Hor Epod. 12, 13; without verbis:

    agitant expertia frugis,

    id. A. P. 341:

    vesanum poëtam agitant pueri,

    id. ib. 456.—
    D.
    In gen., to drive or urge on a thing, to accomplish or do, to drive at, to be employed in, be engaged in, to have, hold, keep, to celebrate; v. ago, II. D. (in the historians, esp. Sallust, very freq.):

    Haec ego non agitem?

    should I not drive at? Juv. 1, 52:

    vigilias,

    to keep, Plaut. Trin. 4, 2, 27; so,

    custodiam,

    id. Rud. 3, 6, 20; so Tac. A. 11, 18:

    hoc agitemus convivium vino et sermone suavi,

    let us celebrate, Plaut. As. 5, 1, 7:

    Dionysia,

    Ter. Heaut. 4, 4, 11; so id. Hec. 1, 2, 18:

    convivia,

    Ov. M. 7, 431; Suet. Claud. 32 festa gaudia, Sil. 15, 423:

    meum natalem,

    Plaut. Pers. 5, 1, 16;

    so festos dies,

    Cic. Verr. 2, 2, 63:

    jocos,

    Ov. M. 3, 319:

    agraria lex a Flavio tribuno plebis vehementer agitabatur,

    was powerfully urged, supportcd, Cic. Att. 1, 19:

    quae cum praecepta parentis mei agitarem,

    was striving to comply with, Sall. J. 14, 2 (modestius dictum pro:

    studere, ut agerem, Cort.): laeti pacem agitabamus,

    were at peace, enjoyed the delights of peace, id. ib. 14, 10:

    dicit se missum a consule venisse quaesitum ab eo, pacem an bellum agitaturus foret,

    id. ib. 109, 2:

    quoniam deditionis morā induciae agitabantur,

    there was a truce, id. ib. 29, 4; id. C. 24, 2.— Poet.:

    ceu primas agitant acies, certamina miscent,

    as if they formed the front rank, Sil. 9, 330.—Hence of time, esp. life, to pass, spend (cf. ago, II. D 5.):

    vita hominum sine cupiditate agitabatur,

    Sall. C. 2, 1:

    agitare aevum,

    Verg. G. 4, 154; id. A. 10, 235:

    festos dies,

    Tac. H. 3, 78.—In Sall., Tac., Flor., et al., agitare absol., to live, dwell, abide, sojourn, be:

    hi propius mare Africum agitabant,

    Sall. J 18, 9; cf id. ib. 19, 5; id. Fragm. H. 3, 11; so id. J. 54, 2; 59, 1; 94, 4:

    laeti Germant agitabant,

    Tac. A. 1, 50:

    secretus agitat,

    id. ib. 11, 21:

    montium editis sine cultu atque eo ferocius agitabant,

    id. ib. 4, 46; Flor. 4, 12, 48.—
    E.
    Of the mind: agitare aliquid or de aliquā re (in corde, in mente, animo, cum animo, secum, etc.), to drive at a thing in the mind, i. e. to turn over, revolve, to weigh, consider, meditate upon, and with the idea of action to be performed or a conclusion to be made, to deliberate upon, to devise, contrive, plot, to be occupied with, to design, intend, etc.: id ego semper mecum sic agito et comparo, Att ap. Non. 256, 20:

    quom eam rem in corde agito,

    Plaut. Truc 2, 5, 3:

    id agitans mecum,

    Ter. Phorm. 4, 3, 10; so Sall. J. 113, 3:

    habet nihil aliud quod agitet in mente,

    Cic. N. D. 1, 41:

    est tuum sic agitare animo, ut, etc.,

    id. Fam. 6, 1:

    quae omnes animo agitabant,

    Tac. A. 6, 9:

    provincias secretis imaginationibus agitans,

    id. ib. 15, 36 in animo bellum, Liv 21, 2; Vell. 1, 16; Quint. 12, 2, 28.—With inf., as object:

    ut mente agitaret bellum renovare,

    Nep. Ham. 1, 4.— Poet.:

    aliquid jamdudum invadere magnum Mens agitat mihi,

    Verg. A 9, 187. —Sometimes also without mente, animo, and the like, agitare aliquid, in the same signif:

    quodsi ille hoc unum agitare coeperit, esse, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 96:

    rem a me saepe deliberatam et multum agitatam requiris,

    id. Ac. 1, 2: oratori omnia quaesita, disputata, tractata, agitata ( well considered or weighed) esse debent, id. de Or. 3, 14:

    fugam,

    Verg. A. 2, 640.—So esp. freq. in Tac.:

    Britanni agitare inter se mala servitutis, Agr 15: bellum adversus patrem agitare,

    id. H. 4, 86, id. A. 1, 5; 1, 12.—With de:

    de bello,

    Tac. H. 2, 1:

    agitanti de Claudio,

    id. A. 6, 46:

    de tempore ac loco caedis agitabant,

    id. ib. 15, 50; 1, 12; id. H. 4, 59.—With num:

    agitavere, num Messalinam depellerent amore Silli,

    Tac. A. 11, 29; id. H. 1, 19.— With - ne:

    agitavere placeretne, etc.,

    Tac. H. 3, 1.—With an:

    an Artaxata pergeret, agitavit,

    Tac. A. 13, 41 —With quomodo, Tac. A. 2, 12.—With ut (of purpose):

    ut Neronem pudor caperet, insita spe agitari,

    Tac. A. 16, 26.—
    F.
    To treat or speak of or concerning a thing, to confer about, deliberate upon. Romae per omnīs locos et conventus de facto consulis agitart ( impers., for agitabatur), discussions were had, Sall. J 30, 1;

    cum de foedere victor agitaret,

    Liv. 9, 5; 30, 3.—
    * G.
    Sat agitare, with gen., in Plaut., = sat agere, to have enough to do, to have trouble with: nunc agitas sat tute tuarum rerum, Bacch. 4, 3, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > agito

  • 11 exigo

    ex-ĭgo, ēgi, actum, 3, v. a. [ago], to drive out or forth, to thrust out, to take or turn out.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    reges ex civitate,

    to expel, Cic. de Or. 2, 48, 199:

    hostem e campo,

    Liv. 3, 61, 8: exigor patria, Naev. ap. Non. 291, 4:

    aliquem domo,

    Liv. 39, 11, 2:

    aliquem campo,

    id. 37, 41, 12:

    omnes foras,

    Plaut. Aul. 3, 1, 7:

    adcolas ultra famam,

    Plin. 2, 68, 68, § 175:

    exacti reges,

    driven away, Cic. de Or. 1, 9, 37; cf.:

    Tarquinio exacto,

    id. Rep. 1, 40:

    anno post Tarquinios exactos,

    Tac. A. 11, 22:

    Orestes exactus furiis,

    driven, tormented, Ov. Tr. 4, 4, 70:

    virum a se,

    Plaut. Mil. 4, 6, 62:

    uxorem,

    to put away, divorce, Ter. Hec. 2, 1, 45; Suet. Caes. 50; id. Claud. 26; cf.: illam suam (uxorem) suas res sibi habere jussit ex duodecim tabulis; claves ademit;

    exegit,

    turned her out of the house, Cic. Phil. 2, 28, 69: aliquem vitā, i. e. to kill, Sen. de Ira, 1, 6: corpus e stratis, to raise up or out, Sil. 16, 234:

    maculam,

    to take out, Suet. Aug. 94: et sacer admissas exigit Hebrus aquas, pours out into the sea, Ov. H. 2, 114; of weapons, to thrust from one, thrust, drive:

    non circumspectis exactum viribus ensem Fregit,

    thrust, impelled, Ov. M. 5, 171; so,

    ensem,

    Luc. 8, 656; cf.:

    ensem per medium juvenem,

    plunges through the middle, Verg. A. 10, 815:

    gladium per viscera,

    Flor. 4, 2, 68:

    tela in aliquem,

    Sen. Cons. ad Marc. 16;

    hence: aliquem hastā,

    i. e. to thrust through, transfix, Val. Fl. 6, 572.—Mid.:

    quae (hasta) cervice exacta est,

    passed out, passed through, Ov. M. 5, 138: prope sub conatu adversarii manus exigenda, to be put forth, raised (for a blow), Quint. 6, 4, 8 Spald.:

    (capellas) a grege in campos, hircos in caprilia,

    to drive out, Varr. R. R. 2, 3, 8:

    sues pastum,

    id. ib. 2, 4, 6:

    radices altius,

    to send out, Cels. 5, 28, 14; cf.:

    vitis uvas,

    Col. 3, 2, 10; 3, 6, 2; Cels. 8, 1 med.
    B.
    In partic.
    1.
    A scenic t. t., to drive off, i. e. hiss off a piece or a player from the stage (rare):

    spectandae (fabulae) an exigendae sint vobis prius,

    Ter. And. prol. 27 Ruhnk.; so, fabulas, id. Hec. prol. alt. 4; id. ib. 7.—
    2.
    To demand, require, enforce, exact payment of a debt, taxes, etc., or the performance of any other duty (very freq.;

    syn.: posco, postulo, flagito, contendo, etc.): ad eas pecunias exigendas legatos misimus,

    Cic. Fam. 13, 11, 1: pecunias a civitatibus, id. Div. ap. Caecil. 10, 33:

    acerbissime pecunias imperatas,

    Caes. B. C. 3, 32; cf. id. ib. 1, 6 fin.; Cic. Pis. 16, 38; id. N. D. 3, 34, 84:

    quaternos denarios,

    id. Font. 5, 9:

    tributa,

    id. Fam. 3, 7, 3:

    pensionem,

    id. ib. 6, 18, 5:

    nomina sua,

    id. Verr. 2, 1, 10, § 28:

    mercedem,

    id. Lael. 21, 80 et saep.:

    equitum peditumque certum numerum a civitatibus Siciliae,

    Caes. B. C. 1, 30, 4:

    obsides ab Apolloniatibus,

    id. ib. 3, 12, 1:

    viam,

    to demand the construction of a road, Cic. Verr. 2, 1, 59, § 154; Liv. 42, 3, 7:

    a quoquam ne pejeret,

    Juv. 13, 36.—Esp.: rationem, to exact an account:

    ut Athenienses rationibus exigendis non vacarent,

    Val. Max. 3, 1, ext. 1; Plin. Ep. 10, 81, 1:

    libertorum nomina a quibus ratio exigi posset,

    Suet. Aug. 101 fin.
    (β).
    In pass.: exigor aliquid, to be solicited, dunned for money, etc. (post-class.): exigor portorium, id est, exigitur de me portorium, Caecil. ap. Gell. 15, 14, 5; id. ap. Non. 106, 24: (Rib. Com. Fragm. p. 51): sese pecunias maximas exactos esse, Q. Metell. Numid. ap. Gell. 15, 14, 2; Dig. 23, 4, 32.—
    3.
    To examine, inquire into (post-Aug.):

    nec illae (conjuges) numerare aut exigere plagas pavent,

    Tac. G. 7 fin. (so Ritter, Halm, with all MSS., cf. Holzmann ad loc.; al. exugere, said to have been the read. of a lost codex, the Arundelianus; cf. exsugo); cf.:

    exactum et a Titidio Labeone, cur omisisset, etc.,

    id. A. 2, 85.—
    4.
    Of places, to go or pass beyond, to pass by, leave behind ( poet. and in post-Aug. prose):

    cum primus equis exegit anhelis Phoebus Athon,

    Val. Fl. 2, 75; cf. Prop. 3, 20, 11 (4, 20, 3 M.):

    Troglodytae hibernum mare exigunt circa brumam,

    Plin. 12, 19, 42, § 87.—
    5.
    In mercant. lang., to dispose of, sell:

    agrorum exigere fructus,

    Liv. 34, 9, 9 Drak.: mercibus exactis, Col. poët. 10, 317. —
    6.
    Mathemat. t. t., to apply to a standard or measure, i. e. to examine, try, measure, weigh by any thing:

    ad perpendiculum columnas,

    Cic. Verr. 2, 1, 51, § 133:

    materiam ad regulam et libellam,

    Plin. 36, 25, 63, § 188:

    pondus margaritarum sua manu,

    Suet. Caes. 47; cf.:

    aliquid mensura,

    Plin. 17, 21, 35, § 159.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to drive out, expel (very rare):

    locus, Ubi labore lassitudo exigunda ex corpore,

    Plaut. Capt. 5, 4, 4: frigus atque horrorem vestimentis, Lucil. ap. Non. 291, 8.—Far more freq. and class.,
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to I. B. 2.) To require, demand, claim any thing due:

    ego vero et exspectabo ea quae polliceris, neque exigam, nisi tuo commodo,

    Cic. Brut. 4, 17:

    aliquid exigere magis quam rogare,

    id. Fam. 2, 6, 1:

    longiores litteras exspectabo vel potius exigam,

    id. ib. 15, 16, 1:

    omnibus ex rebus voluptatem quasi mercedem,

    id. Fin. 2, 22, 73:

    ab hoc acerbius exegit natura quod dederat,

    demanded back, reclaimed, id. Tusc. 1, 39, 93 Klotz.:

    non ut a poëta, sed ut a teste veritatem exigunt,

    id. Leg. 1, 1, 4:

    has toties optata exegit gloria poenas,

    has cost, Juv. 10, 187:

    poenas,

    to take vengeance, id. 10, 84:

    de vulnere poenas,

    Ov. M. 14, 478: poenam (alicui), Sen. de Ira, 2, 22 fin.; Ov. F. 4, 230:

    gravia piacula ab aliquo,

    Liv. 29, 18, 18 et saep.—With ut:

    exigerem ex te cogeremque, ut responderes,

    Cic. Fin. 2, 35, 119; 4, 28, 80; cf.:

    Calypso exigit fata ducis,

    questions, inquires into, Ov. A. A. 2, 130:

    exactum a marito, cur, etc.,

    Tac. A. 2, 85:

    exigite ut mores seu pollice ducat,

    Juv. 7, 237 sq. —With an object-clause:

    exigimus potuisse eum eo tempore testamentum facere,

    Dig. 29, 7, 8; 24, 3, 2.— Absol.:

    in exigendo non acerbum,

    Cic. Off. 2, 18, 64:

    cum res exiget,

    Quint. 5, 11, 5; 10, 3, 3; cf.:

    ut res exiget,

    id. 12, 10, 69:

    si communis utilitas exegerit,

    id. 12, 1, 37.— Esp.: rationem, to require an account:

    rerum gestarum,

    Just. 19, 2, 6:

    numquid rationem exiges, cum tibi aliquis hos dixerit versus?

    an explanation, Sen. Ep. 94, 28; Plin. Ep. 19, 9.—
    2.
    Of time, life, etc., to lead, spend, pass, complete, finish:

    non novisse quicum aetatem exegerim,

    Plaut. Trin. 4, 2, 111; id. Capt. 3, 5, 62:

    tecum aetatem,

    id. Mil. 4, 2, 48; 4, 6, 60; id. Cas. 2, 5, 12:

    ut te dignam mala malam aetatem exigas,

    id. Aul. 1, 1, 4: vitam taetre, Cat. Or. inc. 15; Ter. Heaut. 2, 3, 39:

    cum maerore graviorem vitam,

    Sall. J. 14, 15; 85, 49; Plin. 7, 44, 45, § 139; Vitr. 2, 1, 4; Val. Max. 3, 5, 4 al.:

    vitae tempus,

    Sen. Ep. 2, 2; Val. Max. 3, 3, ext. 6:

    jam ad pariendum temporibus exactis,

    Cic. Verr. 2, 1, 18, § 48: qui exacta aetate moriuntur, at the close of the vigorous period of life, Cic. Tusc. 1, 39, 93; id. Verr. 2, 5, 8, § 21; Sall. J. 6, 2; Liv. 2, 40, 11 al.:

    mediam dies exegerat horam,

    Ov. Am. 1, 5, 1:

    aevum,

    Lucr. 4, 1235; Verg. A. 7, 777; Ov. M. 12, 209:

    tristissimam noctem,

    Petr. 115:

    diem supremum noctemque,

    Tac. A. 3, 16:

    ullum tempus jucundius,

    Plin. Ep. 3, 1, 1:

    jam aestatem exactam esse,

    Sall. J. 61, 1:

    per exactos annos,

    at the end of every year, Hor. C. 3, 22, 6:

    exacto per scelera die,

    Tac. H. 1, 47; id. A. 3, 16; so,

    exacto quadriennio,

    Plin. 2, 47, 48, § 130; Verg. G. 3, 190; Stat. S. 2, 2, 47.—
    3.
    To conduct, urge forward, superintend, drive:

    opus,

    Ov. M. 14, 218; Col. 3, 13, 11.—
    4.
    To bring to an end, to conclude, finish, complete a thing ( poet. and in post-Aug. prose):

    exegi monumentum aere perennius,

    Hor. C. 3, 30, 1:

    opus,

    Ov. R. Am. 811; id. M. 15, 871:

    exactus tenui pumice versus eat,

    Prop. 3, 1, 8; Verg. A. 6, 637:

    commentarii ita sunt exacti, ut, etc.,

    Quint. 10, 7, 30:

    eandem gracilitatem stilo exigere condiscant,

    to reach, attain to, id. 1, 9, 2.—
    5.
    To determine, ascertain, find out:

    sociisque exacta referre,

    his discoveries, Verg. A. 1, 309:

    non prius exacta tenui ratione saporum,

    before he has ascertained, Hor. S. 2, 4, 36.— Pass. impers.:

    non tamen exactum, quid agat,

    Ov. F. 3, 637; cf. id. Am, 3, 7, 16. —
    6.
    (Acc. to I. B. 3.) To weigh, try, prove, measure, examine, adjust, estimate, consider, = examinare, ponderare (class. but perh. not in Cic.): si ad illam summam veritatem legitimum jus exegeris, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1; cf.: nolite ad vestras leges atque instituta exigere ea, quae Lacedaemone fiunt, to estimate by the standard of, etc., Liv. 34, 31, 17; so,

    opus ad vires suas,

    Ov. A. A. 2, 502:

    si omnia argumenta ad obrussam coeperimus exigere,

    Sen. Q. N. 4, 5, 1; cf.:

    principatus tuus ad obrussam exigitur,

    id. de Clem. 1, 1, 6:

    se ad aliquem,

    id. Ep. 11 fin.:

    regulam emendate loquendi,

    Quint. 1, 5, 2:

    illa non nisi aure exiguntur, quae fiunt per sonos,

    are judged of, id. 1, 5, 19; cf. id. 1, 4, 7.—
    7.
    To treat, consult, deliberate respecting something, = considerare, deliberare (class. but not in Cic.): de his rebus ut exigeret cum eo, Furnio mandavi, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 7:

    cum aliquo,

    Plin. Ep. 6, 12, 3; cf.:

    secum aliquid,

    Verg. A. 4, 476; Ov. M. 10, 587; Sen. Ep. 27:

    de aliqua re coram,

    Plin. Ep. 9, 26, 13:

    haec exigentes hostes oppressere,

    Liv. 22, 49, 12:

    quid dicendum, quid tacendum, quid differendum sit, exigere consilii est,

    Quint. 6, 5, 5.—
    8.
    To endure, undergo:

    aerumnam,

    Plaut. Capt. 5, 4, 12. —Hence, exactus, a, um, P. a. (acc. to I. B. 5., measured; hence), precise, accurate, exact (poet and in post-Aug. prose):

    difficile est, quot ceciderint, exacto affirmare numero,

    Liv. 3, 5, 12:

    acies falcis,

    Plin. 17, 27, 42, § 251:

    fides,

    Ov. Pont. 4, 9, 46.— Comp.:

    cura,

    Suet. Tib. 18; Mart. 4, 87, 4. — Sup.:

    diligentia,

    Front. Aquaed. 89:

    vir,

    Plin. Ep. 8, 23, 5.—With gen.:

    Mamurius, morum fabraene exactior artis, Difficile est dicere,

    Ov. F. 3, 383.— Adv.: exacte, exactly, precisely, accurately:

    ut exacte perorantibus mos est,

    Sid. Ep. 7, 9.— Comp.: dicere, disserere, Mel. Prooem. § 2; Gell. 1, 3, 21.— Sup.:

    pascere,

    Sid. Ep. 5, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > exigo

  • 12 immitto

    immitto ( inm-), īsi, issum, 3 ( perf. sync. immisti, Sil. 17, 354), v. a. [in-mitto], to send or let into a place, to introduce, admit, to send or despatch against, to let loose at, discharge at, to cast or throw into (freq. and class.; cf. intromitto, induco, introduco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    servos ad spoliandum fanum,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101; cf.:

    servi in tecta nostra cum facibus immissi,

    id. Att. 14, 10, 1; id. Sest. 36, 78:

    magna vis hominum simul immissa,

    Liv. 2, 5, 3:

    equitatu immisso (in agmen hostium),

    Caes. B. G. 7, 40, 4:

    armaturam levem in stationes,

    Liv. 40, 48, 2; 21, 8, 8:

    corpus in undas,

    Ov. H. 2, 133:

    artificem mediis flammis,

    id. M. 6, 615:

    completas naves taeda et pice in Pomponianam classem immisit,

    let loose, Caes. B. C. 3, 101, 2; so ib. § 5; cf.:

    navem in terram,

    Liv. 30, 25, 8: repente equum immisi ad eam legionem, urged, spurred, Galb. ap. Cic. Fam. 10, 30, 3:

    si effrenatos in eos equos immittitis,

    Liv. 40, 40, 5:

    pila in hostes,

    Caes. B. G. 6, 8, 6:

    tela,

    id. B. C. 3, 92, 2:

    telum ex manu,

    Dig. 9, 2, 52:

    canalibus aqua immissa,

    Caes. B. C. 2, 10, 6:

    aquam ex fullonicis in fundum vicini,

    Dig. 39, 3, 3:

    cloacam privatam in publicum,

    ib. 43, 23, 1; and:

    puram aquam in alvum,

    Cels. 2, 12:

    haec (tigna) cum machinationibus immissa in flumen defixerat,

    had driven into, Caes. B. G. 4, 17, 4:

    bipedales trabes,

    id. ib. §

    6: tigna (in parietem),

    Dig. 8, 5, 8; 43, 25, 3:

    coronam caelo,

    hurls it to the sky, Ov. M. 8, 179:

    lentum filis immittitur aurum,

    is inserted, interwoven, id. ib. 6, 68:

    circa oneratas veste cervices laticlaviam immiserat mappam,

    put on, put around, Petr. 32, 2:

    dexteraque immissis da mihi signa rotis,

    let loose, swiftly driven, Prop. 3, 9, 58; cf.:

    immissis pars caeca et concita frenis Arietat in portas,

    slackened, Verg. A. 11, 889:

    habenas,

    id. ib. 5, 662; Ov. M. 1, 280; cf.

    rudentes,

    let go, let loose, Plin. Ep. 8, 4, 5:

    Codrus in medios se immisit hostes,

    threw himself, Cic. Tusc. 1, 48, 116; Liv. 9, 4, 10:

    se in hostium manum multitudinemque,

    Cic. Font. 17, 38; cf.:

    immisit in armatas hostium copias,

    id. Par. 1, 2, 12:

    offirmastin' occultare, quo te inmittas,

    whither you are going, Plaut. Pers. 2, 2, 40. —
    B.
    In partic.
    1.
    To send against (secretly or hostilely), to set on, incite, instigate, suborn (mostly post-Aug.):

    alii Tarquinium a Cicerone immissum aiebant,

    Sall. C. 48, 8:

    fratrem Tiberium inopinantem repente immisso tribuno militum interemit,

    Suet. Calig. 23; cf. Tac. A. 3, 16:

    immissis qui monerent,

    id. ib. 4, 54:

    Suillium accusandis utrisque immittit,

    id. ib. 11, 1:

    ad cujus rei probationem immittet indices,

    Just. 32, 2:

    invidia et a dissimilibus delator inmissus,

    Plin. Ep. 6, 31, 3. —
    2.
    To let grow unrestrained or wild:

    ea vitis immittitur ad uvas pariendas,

    Varr. R. R. 1, 31, 3:

    cupressus immittitur in perticas asseresve,

    Plin. 16, 33, 60, § 141:

    pro densitate arborum immissorumque aliorum in alios ramorum,

    grown together, interwoven, Liv. 40, 22, 3: penitus immissis radicibus niti, deeply planted or sunk, Quint. 1, 3, 5: barba immissa et intonso capillo, etc., overgrown, hanging down, Sisenn. ap. Non. 130, 8; so,

    barba immissa,

    Verg. A. 3, 593; Ov. M. 12, 351; Quint. 12, 3, 12:

    immissi capilli,

    Ov. F. 1, 503; id. M. 5, 338; 6, 168; cf.

    , in a Greek construction: Phleias immissus patrios de vertice crines,

    Val. Fl. 1, 412.—
    3.
    To ingraft:

    trunci resecantur, et... deinde feraces plantae immittuntur,

    Verg. G. 2, 80.—
    4.
    Aliquem in bona alicujus, to install, put in possession, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 142.—
    II.
    Trop.:

    aliquid in aures,

    to listen to, Plaut. Ep. 3, 1, 14; but without in:

    ne tu quod istic fabuletur auris inmittas tuas,

    id. Capt. 3, 4, 16: verba suis immittere figuris, to accommodate its modes of thought to the words, Manil. 1, 24:

    jactam et immissam a te nefariam in me injuriam semper duxi,

    Cic. Par. 4, 1, 28:

    hic corrector in eo ipso loco, quo reprehendit, immittit imprudens ipse senarium,

    lets escape him, id. Or. 56, 190:

    si nihil extrinsecus accidit, quod corpus ejus in aliquam valetudinem immitteret,

    threw into some sickness, Dig. 1, 21, 14, § 2:

    immisitque fugam Teucris atrumque timorem,

    instilled, infused, Verg. A. 9, 719:

    vires alicui,

    Val. Fl. 7, 353:

    amorem,

    Sen. Herc. Oet. 554.

    Lewis & Short latin dictionary > immitto

  • 13 inmitto

    immitto ( inm-), īsi, issum, 3 ( perf. sync. immisti, Sil. 17, 354), v. a. [in-mitto], to send or let into a place, to introduce, admit, to send or despatch against, to let loose at, discharge at, to cast or throw into (freq. and class.; cf. intromitto, induco, introduco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    servos ad spoliandum fanum,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101; cf.:

    servi in tecta nostra cum facibus immissi,

    id. Att. 14, 10, 1; id. Sest. 36, 78:

    magna vis hominum simul immissa,

    Liv. 2, 5, 3:

    equitatu immisso (in agmen hostium),

    Caes. B. G. 7, 40, 4:

    armaturam levem in stationes,

    Liv. 40, 48, 2; 21, 8, 8:

    corpus in undas,

    Ov. H. 2, 133:

    artificem mediis flammis,

    id. M. 6, 615:

    completas naves taeda et pice in Pomponianam classem immisit,

    let loose, Caes. B. C. 3, 101, 2; so ib. § 5; cf.:

    navem in terram,

    Liv. 30, 25, 8: repente equum immisi ad eam legionem, urged, spurred, Galb. ap. Cic. Fam. 10, 30, 3:

    si effrenatos in eos equos immittitis,

    Liv. 40, 40, 5:

    pila in hostes,

    Caes. B. G. 6, 8, 6:

    tela,

    id. B. C. 3, 92, 2:

    telum ex manu,

    Dig. 9, 2, 52:

    canalibus aqua immissa,

    Caes. B. C. 2, 10, 6:

    aquam ex fullonicis in fundum vicini,

    Dig. 39, 3, 3:

    cloacam privatam in publicum,

    ib. 43, 23, 1; and:

    puram aquam in alvum,

    Cels. 2, 12:

    haec (tigna) cum machinationibus immissa in flumen defixerat,

    had driven into, Caes. B. G. 4, 17, 4:

    bipedales trabes,

    id. ib. §

    6: tigna (in parietem),

    Dig. 8, 5, 8; 43, 25, 3:

    coronam caelo,

    hurls it to the sky, Ov. M. 8, 179:

    lentum filis immittitur aurum,

    is inserted, interwoven, id. ib. 6, 68:

    circa oneratas veste cervices laticlaviam immiserat mappam,

    put on, put around, Petr. 32, 2:

    dexteraque immissis da mihi signa rotis,

    let loose, swiftly driven, Prop. 3, 9, 58; cf.:

    immissis pars caeca et concita frenis Arietat in portas,

    slackened, Verg. A. 11, 889:

    habenas,

    id. ib. 5, 662; Ov. M. 1, 280; cf.

    rudentes,

    let go, let loose, Plin. Ep. 8, 4, 5:

    Codrus in medios se immisit hostes,

    threw himself, Cic. Tusc. 1, 48, 116; Liv. 9, 4, 10:

    se in hostium manum multitudinemque,

    Cic. Font. 17, 38; cf.:

    immisit in armatas hostium copias,

    id. Par. 1, 2, 12:

    offirmastin' occultare, quo te inmittas,

    whither you are going, Plaut. Pers. 2, 2, 40. —
    B.
    In partic.
    1.
    To send against (secretly or hostilely), to set on, incite, instigate, suborn (mostly post-Aug.):

    alii Tarquinium a Cicerone immissum aiebant,

    Sall. C. 48, 8:

    fratrem Tiberium inopinantem repente immisso tribuno militum interemit,

    Suet. Calig. 23; cf. Tac. A. 3, 16:

    immissis qui monerent,

    id. ib. 4, 54:

    Suillium accusandis utrisque immittit,

    id. ib. 11, 1:

    ad cujus rei probationem immittet indices,

    Just. 32, 2:

    invidia et a dissimilibus delator inmissus,

    Plin. Ep. 6, 31, 3. —
    2.
    To let grow unrestrained or wild:

    ea vitis immittitur ad uvas pariendas,

    Varr. R. R. 1, 31, 3:

    cupressus immittitur in perticas asseresve,

    Plin. 16, 33, 60, § 141:

    pro densitate arborum immissorumque aliorum in alios ramorum,

    grown together, interwoven, Liv. 40, 22, 3: penitus immissis radicibus niti, deeply planted or sunk, Quint. 1, 3, 5: barba immissa et intonso capillo, etc., overgrown, hanging down, Sisenn. ap. Non. 130, 8; so,

    barba immissa,

    Verg. A. 3, 593; Ov. M. 12, 351; Quint. 12, 3, 12:

    immissi capilli,

    Ov. F. 1, 503; id. M. 5, 338; 6, 168; cf.

    , in a Greek construction: Phleias immissus patrios de vertice crines,

    Val. Fl. 1, 412.—
    3.
    To ingraft:

    trunci resecantur, et... deinde feraces plantae immittuntur,

    Verg. G. 2, 80.—
    4.
    Aliquem in bona alicujus, to install, put in possession, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 142.—
    II.
    Trop.:

    aliquid in aures,

    to listen to, Plaut. Ep. 3, 1, 14; but without in:

    ne tu quod istic fabuletur auris inmittas tuas,

    id. Capt. 3, 4, 16: verba suis immittere figuris, to accommodate its modes of thought to the words, Manil. 1, 24:

    jactam et immissam a te nefariam in me injuriam semper duxi,

    Cic. Par. 4, 1, 28:

    hic corrector in eo ipso loco, quo reprehendit, immittit imprudens ipse senarium,

    lets escape him, id. Or. 56, 190:

    si nihil extrinsecus accidit, quod corpus ejus in aliquam valetudinem immitteret,

    threw into some sickness, Dig. 1, 21, 14, § 2:

    immisitque fugam Teucris atrumque timorem,

    instilled, infused, Verg. A. 9, 719:

    vires alicui,

    Val. Fl. 7, 353:

    amorem,

    Sen. Herc. Oet. 554.

    Lewis & Short latin dictionary > inmitto

  • 14 cōnsternō

        cōnsternō āvī, ātus, āre,    to confound, perplex, terrify, alarm, affright, dismay: animo consternati, Cs.: hostīs, etc., L.: consternati Timores, O.: metu servitutis ad arma consternati, driven in terror, L.: consternatae cohortes, panic-stricken, L.: consternatus ab sede suo, L.: equos, L.: Consternantur equi, O.
    * * *
    I
    consternare, consternavi, consternatus V TRANS
    confound/shock/confuse/perplex/dismay; terrify/alarm/frighten, drive frantic; overcome; stretch/lay out upon the ground; excite to sedition/revolt/mutiny
    II
    consternere, constravi, constratus V TRANS
    strew/cover/spread (rugs); cover/lay/pave/line; bring down, lay low; calm (sea)

    Latin-English dictionary > cōnsternō

  • 15 dē-migrō

        dē-migrō āvī, ātus, āre,    to migrate, emigrate, move, depart, remove, go away: ex his aedificiis, Cs.: in urbem ex agris, L.: in alias terras: ad Marcellum: aliquo: hinc, i. e. to die: demigrandi causā, Cs.: ex hominum vitā ad deorum religionem.—Fig., to remove, be driven: de meo statu: strumae ab ore improbo demigrarunt.

    Latin-English dictionary > dē-migrō

  • 16 immittō (in-m-)

        immittō (in-m-) īsī, īssus, ere,    to send in, let in, throw into, admit, introduce: immissus in urbem: servos ad spoliandum fanum: corpus in undas, O.: in terram (navem), stranded, L.: canalibus aqua inmissa, Cs.: feraces plantae immittuntur, are engrafted, V.: lentum filis immittitur aureum, is interwoven, O.: nais inmittitur undis, plunges into, O.: inmittor harenae, reach, O.: immissa (tigna) in flumen defigere, driven down, Cs.: immissi alii in alios rami, intertwined, L.—To send against, let loose, set on, cause to attack, incite: servi in tecta nostra immissi: completas navīs taedā in classem, Cs.: immittebantur illi canes: in medios se hostīs, threw himself.—To discharge, project, throw at, cast among: pila in hostīs, Cs.: Lancea costis inmissa, penetrating, O.: coronam caelo, hurls to, O.—To let go, let loose, relax, slacken, drop: immissis frenis, V.: inmissos hederā conlecta capillos, flowing, O.—Fig., to install, put in possession: in mea bona quos voles.—To inflict: iniuriam in alqm: fugam Teucris, struck with panic, V.—To instigate, suborn: a Cicerone inmissus, S.—To admit, commit: corrector inmittit ipse senarium, lets escape him.

    Latin-English dictionary > immittō (in-m-)

  • 17 re-lēgō

        re-lēgō āvī, ātus, āre,    to send away, send out of the way, despatch, remove, seclude: filium ab hominibus: (filium) rus supplici causā: relegati longe ab ceteris, Cs.: procul Europā in ultima orientis relegati senes, Cu.: civīs procul ab domo, L.: relegatum in aliā insulā exercitum detinere, Ta.: tauros in sola Pascua, V.: terris gens relegata ultimis: Hippolytum nemori, consign, V.— To send into exile, banish, exile, relegate (enforcing residence in a particular town or province, without loss of civil rights): ut equites a consule relegarentur: relegatus, non exsul, dicor in illo, O.: relegatus in exilium, L.: ultra Karthaginem, L.— Fig., to send back, send away, put aside, reject: a re p. relegatus, i. e. driven from public life: Samnitium dona: ambitione relegatā, apart, H.: mea verba, O.—To refer: studiosos ad illud volumen, N.: ornandi causas tibi, Tb.

    Latin-English dictionary > re-lēgō

  • 18 stimulō

        stimulō āvī, ātus, āre    [stimulus], to goad, rouse, set in motion, stir, spur, incite, stimulate: stimulante fame, driven by hunger, O.: stimulante conscientiā, Cu.: avita gloria animum stimulabat, L.: stimulata pellicis irā, O.: Iurgia praecipue vino stimulata, excited, O.: ad huius salutem defendendam stimulari me: ad arma, L.: iniuriae dolor in Tarquinium eos stimulabat, L.: me, ut caverem, etc.: eodem metu stimulante, ne moraretur, Cu.: Festinare fugam... iterum stimulat, V.— To goad, torment, vex, trouble, plague, disquiet, disturb: te conscientiae stimulant maleficiorum tuorum: consulem cura de filio stimulabat, L.
    * * *
    stimulare, stimulavi, stimulatus V
    urge forward with a goad, torment,"sting"; incite, rouse to frenzy

    Latin-English dictionary > stimulō

  • 19 aestivus

    aestīvus, a, um, adj. [aestas], of or pertaining to summer, summer-like, summer (freq. and class.):

    Quo pacto aestivis e partibus Aegocerotis Brumalīs adeat flexus,

    turns from the hot region of heaven to the wintry sign of Capricorn, Lucr. 5, 615; so id. 5, 639:

    aestivos menses rei militari dare, hibernos juris dictioni,

    Cic. Att. 5, 14:

    tempora, dies,

    summer time, summer days, id. Verr. 2, 5, 31:

    sol,

    Verg. G. 4, 28:

    aura,

    Hor. C. 1, 22, 18:

    umbra,

    Ov. M. 13, 793:

    rus,

    Mart. 8, 61:

    per aestivos saltus deviasque calles exercitum ducimus,

    through woods, where flocks were driven for summer pasture, Liv. 22, 14:

    aves,

    summer birds, id. 5, 6:

    animalia,

    the insects of summer, Plin. 9, 47, 71, § 154:

    expeditiones,

    which were undertaken in summer, Vell. 2, 114: castra, a summer camp (constructed differently from a winter camp), Suet. Claud. 1.—Hence,
    II.
    Subst.: aestīva, ōrum, n.
    A.
    For a summer camp, ta therina:

    dum in aestivis essemus,

    Cic. Att. 5, 17; id. Fam. 2, 13: aestiva praetoris, of a pleasure-camp, pleasurehouse, Cic. Verr. 2, 5, 37.—
    B.
    The time appropriate for a campaign (cf. aestas; often continuing until December; v. Manut. ad Cic. Fam. 2, 7);

    hence,

    a campaign, Cic. Pis. 40: aestivis confectis, after the campaign was ended (which did not take place until the Saturnalia, XIV. Kal. Januar.), id. Fam. 3, 9 fin.:

    perducere aestiva in mensem Decembrem,

    Vell. 2, 105.—
    C.
    Summer pastures for cattle:

    per montium aestiva,

    Plin. 24, 6, 19, § 28.— Meton. for the cattle themselves:

    Nec singula morbi Corpora corripiunt, sed tota aestiva,

    Verg. G. 3, 472.— Hence, * adv.: aestīvē, in a summer-like manner, as in summer: admodum aestive viaticati sumus, we are furnished in a very summer-like manner with money for our journey, i. e. we have but little (the figure taken from the light dress of summer;

    or, acc. to others, from the scanty provisions which soldiers took with them in summer),

    Plaut. Men. 2, 1, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > aestivus

  • 20 cado

    cădo, cĕcĭdi, cāsum, 3 ( part. pres. gen. plur. cadentūm, Verg. A. 10, 674; 12, 410), v. n. [cf. Sanscr. çad-, to fall away].
    I.
    Lit.
    A.
    In an extended sense, to be driven or carried by one ' s weight from a higher to a lower point, to fall down, be precipitated, sink down, go down, sink, fall (so mostly poet.; in prose, in place of it, the compounds decĭdo, occĭdo, excĭdo, etc.; cf. also ruo, labor;

    opp. surgo, sto): tum arbores in te cadent,

    Plaut. Men. 2, 3, 25: (aves) praecipites cadunt in terram aut in aquam, fall headlong to the earth or into the water, Lucr. 6, 745; cf. id. 6, 828;

    imitated by Verg.: (apes) praecipites cadunt,

    Verg. G. 4, 80:

    nimbus, Ut picis e caelo demissum flumen, in undas Sic cadit, etc.,

    Lucr. 6, 258:

    cadit in terras vis flammea,

    id. 2, 215; so with in, id. 2, 209; 4, 1282; 6, 1006; 6, 1125; Prop. 4 (5), 4, 64:

    in patrios pedes,

    Ov. F. 2, 832.—With a different meaning:

    omnes plerumque cadunt in vulnus,

    in the direction of, towards their wound, Lucr. 4, 1049; cf.:

    prolapsa in vulnus moribunda cecidit,

    Liv. 1, 58, 11:

    cadit in vultus,

    Ov. M. 5, 292:

    in pectus,

    id. ib. 4, 579.—Less freq. with ad:

    ad terras,

    Plin. 2, 97, 99, § 216:

    ad terram,

    Quint. 5, 10, 84.—The place from which is designated by ab, ex, de:

    a summo cadere,

    Plaut. Mil. 4, 4, 15:

    a mento cadit manus,

    Ov. F. 3, 20:

    aves ab alto,

    Plin. 10, 38, 54, § 112:

    ut cadat (avis) e regione loci,

    Lucr. 6, 824:

    ex arbore,

    Plin. 17, 20, 34, § 148; Dig. 50, 16, 30, § 4; 18, 1, 80, § 2:

    cecidisse de equo dicitur,

    Cic. Clu. 62, 175:

    cadere de equo,

    Plaut. Mil. 3, 1, 125 (for which Cæsar, Nepos, and Pliny employ decidere):

    de manibus arma cecidissent,

    Cic. Phil. 14, 7, 21; cf.:

    de manibus civium delapsa arma ipsa ceciderunt,

    id. Off. 1, 22, 77:

    cadunt altis de montibus umbrae,

    Verg. E. 1, 84:

    de caelo,

    Lucr. 5, 791; Ov. M. 2, 322:

    de matre (i. e. nasci),

    Claud. in Rufin. 1, 92.—With per:

    per inane profundum,

    Lucr. 2, 222:

    per aquas,

    id. 2, 230:

    per salebras altaque saxa,

    Mart. 11, 91; cf.:

    imbre per indignas usque cadente genas,

    Ov. Tr. 1, 3, 18.—With the adverb altius: altius atque cadant summotis nubibus imbres, and poured forth from a greater height, etc., Verg. E. 6, 38.—And absol.:

    folia nunc cadunt,

    Plaut. Men. 2, 3, 24; Ter. Ad. 1, 1, 12; Lucr. 6, 297:

    ut pluere in multis regionibus et cadere imbres,

    id. 6, 415:

    cadens nix,

    id. 3, 21; 3, 402:

    velut si prolapsus cecidisset,

    Liv. 1, 56, 12: quaeque ita concus [p. 259] sa est, ut jam casura putetur, Ov. P. 2, 3, 59:

    cadentem Sustinuisse,

    id. M. 8, 148:

    saepius, of epileptics,

    Plin. Val. 12, 58:

    casuri, si leviter excutiantur, flosculi,

    Quint. 12, 10, 73.—
    2.
    Esp.
    a.
    Of heavenly bodies, to decline, set (opp. orior), Ov. F. 1, 295:

    oceani finem juxta solemque cadentem,

    Verg. A. 4, 480; 8, 59; Tac. G. 45:

    soli subjecta cadenti arva,

    Avien. Descr. Orb. 273; cf. Tac. Agr. 12:

    quā (nocte) tristis Orion cadit,

    Hor. Epod. 10, 10:

    Arcturus cadens,

    id. C. 3, 1, 27.—
    b.
    To separate from something by falling, to fall off or away, fall out, to drop off, be shed, etc.:

    nam tum dentes mihi cadebant primulum,

    Plaut. Men. 5, 9, 57:

    dentes cadere imperat aetas,

    Lucr. 5, 671; Sen. Ep. 12, 3; 83, 3:

    pueri qui primus ceciderit dens,

    Plin. 28, 4, 9, § 41:

    barba,

    Verg. E. 1, 29:

    quam multa in silvis autumni frigore primo Lapsa cadunt folia,

    id. A. 6, 310; cf. Cat. 11, 22; Hor. A. P. 61:

    lanigeris gregibus Sponte suā lanae cadunt,

    Ov. M. 7, 541:

    saetae,

    id. ib. 14, 303:

    quadrupedibus pilum cadere,

    Plin. 11, 39, 94, § 231:

    poma,

    Ov. M. 7, 586:

    cecidere manu quas legerat, herbae,

    id. ib. 14, 350:

    elapsae manibus cecidere tabellae,

    id. ib. 9, 571:

    et colus et fusus digitis cecidere remissis,

    id. ib. 4, 229.—
    c.
    Of a stream, to fall, empty itself:

    amnis Aretho cadit in sinum maris,

    Liv. 38, 4, 3; 38, 13, 6; 44, 31, 4:

    flumina in pontum cadent,

    Sen. Med. 406:

    flumina in Hebrum cadentia,

    Plin. 4, 11, 18, § 50:

    tandem in alterum amnem cadit,

    Curt. 6, 4, 6.—
    d.
    Of dice, to be thrown or cast; to turn up:

    illud, quod cecidit forte,

    Ter. Ad. 4, 7, 23 sq.; Liv. 2, 12, 16.—
    e.
    Alicui (alicujus) ad pedes, to fall at one ' s feet in supplication, etc. (post-class. for abicio, proicio), Sen. Contr. 1, 1, 19; Eutr. 4, 7; Aug. Serm. 143, 4; Vulg. Joan. 11, 32 al.—
    f.
    Super collum allcujus, to embrace (late Lat.), Vulg. Luc. 15, 20.—
    B.
    In a more restricted sense.
    1.
    To fall, to fall down, drop, fall to, be precipitated, etc.; to sink down, to sink, settle (the usual class. signif. in prose and poetry):

    cadere in plano,

    Ov. Tr. 3, 4, 17 sq.:

    deorsum,

    Plaut. Rud. 1, 2, 89:

    uspiam,

    Ter. Ad. 1, 1, 12:

    Brutus, velut si prolapsus cecidisset,

    Liv. 1, 56, 12; cf. id. 5, 21, 16; 1, 58, 12:

    dum timent, ne aliquando cadant, semper jacent,

    Quint. 8, 5, 32:

    sinistrā manu sinum ad ima crura deduxit (Caesar), quo honestius caderet,

    Suet. Caes. 82:

    cadere supinus,

    id. Aug. 43 fin.:

    in pectus pronus,

    Ov. M. 4, 579:

    cadunt toti montes,

    Lucr. 6, 546:

    radicitus exturbata (pinus) prona cadit,

    Cat. 64, 109:

    concussae cadunt urbes,

    Lucr. 5, 1236:

    casura moenia Troum,

    Ov. M. 13, 375; id. H. 13, 71:

    multaque praeterea ceciderunt moenia magnis motibus in terris,

    Lucr. 6, 588: languescunt omnia membra;

    bracchia palpebraeque cadunt,

    their arms and eyelids fall, id. 4, 953; 3, 596; so,

    ceciderunt artus,

    id. 3, 453:

    sed tibi tamen oculi, voltus, verba cecidissent,

    Cic. Dom. 52, 133; cf.:

    oculos vigiliā fatigatos cadentesque in opere detineo,

    Sen. Ep. 8, 1:

    patriae cecidere manus,

    Verg. A. 6, 33:

    cur facunda parum decoro Inter verba cadit lingua silentio?

    Hor. C. 4, 1, 36:

    cecidere illis animique manusque,

    Ov. M. 7, 347; Val. Fl. 1, 300; cf. II. F. infra.—
    2.
    In a pregn. signif. (as in most langg., to fall in battle, to die), to fall so as to be unable to rise, to fall dead, to fall, die (opp. vivere), Prop. 2 (3), 28, 42 (usu. of those who die in battle;

    hence most freq. in the histt.): hostes crebri cadunt,

    Plaut. Am. 1, 1, 79 sq.:

    aut in acie cadendum fuit aut in aliquas insidias incidendum,

    Cic. Fam. 7, 3, 3; Curt. 4, 1, 28; Ov. M. 7, 142:

    ut cum dignitate potius cadamus quam cum ignominiā serviamus,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    pauci de nostris cadunt,

    Caes. B. G. 1, 15; id. B. C. 3, 53:

    optimus quisque cadere aut sauciari,

    Sall. J. 92, 8; so id. C. 60, 6; id. J. 54, 10; Nep. Paus. 1, 2; id. Thras. 2, 7; id. Dat. 1, 2; 6, 1; 8, 3; Liv. 10, 35, 15 and 19; 21, 7, 10; 23, 21, 7; 29, 14, 8; Tac. G. 33; Hor. Ep. 1, 12, 27; Ov. M. 7, 142:

    per acies,

    Tac. A. 1, 2:

    pro patriā,

    Quint. 2, 15, 29:

    ante diem,

    Verg. A. 4, 620:

    bipenni,

    Ov. M. 12, 611:

    ense,

    Val. Fl. 1, 812.—Not in battle:

    inque pio cadit officio,

    Ov. M. 6, 250.—With abl. of means or instrument:

    suoque Marte (i. e. suā manu) cadunt,

    Ov. M. 3, 123; cf. Tac. A. 3, 42 fin.:

    suā manu cecidit,

    fell by his own hand, id. ib. 15, 71:

    exitu voluntario,

    id. H. 1, 40:

    muliebri fraude cadere,

    id. A. 2, 71: cecidere justā Morte Centauri, cecidit tremendae Flamma Chimaerae, Hor. C. 4, 2, 14 sq.:

    manu femineā,

    Sen. Herc. Oet. 1179:

    femineo Marte,

    Ov. M. 12, 610.—With abl. of agent with ab:

    torqueor, infesto ne vir ab hoste cadat,

    should be slain by, Ov. H. 9, 36; so id. M. 5, 192; Suet. Oth. 5:

    a centurione volneribus adversis tamquam in pugnā,

    Tac. A. 16, 9.—And without ab:

    barbarae postquam cecidere turmae Thessalo victore,

    Hor. C. 2, 4, 9; imitated by Claudian, IV. Cons. Hon. 89; Grat. Cyn. 315.—
    b.
    Of victims, to be slain or offered, to be sacrificed, to fall ( poet.):

    multa tibi ante aras nostrā cadet hostia dextrā,

    Verg. A. 1, 334:

    si tener pleno cadit haedus anno,

    Hor. C. 3, 18, 5; Tib. 1, 1, 23; 4, 1, 15; Ov. M. 7, 162; 13, 615; id. F. 4, 653.—
    3.
    In mal. part., = succumbo, to yield to, Plaut. Pers. 4, 4, 104; Tib. 4, 10, 2; Sen. Contr. 1, 3, 7.—
    4.
    Matre cadens, just born ( poet.), Val. Fl. 1, 355; cf. of the custom of laying the new-born child at the father's feet: tellure cadens. Stat. S. 1, 2, 209; 5, 5, 69.
    II.
    Trop.
    A.
    To come or fall under, to fall, to be subject or exposed to something (more rare than its compound incidere, but class.); constr. usually with sub or in, sometimes with ad:

    sub sensus cadere nostros,

    i. e. to be perceived by the senses, Lucr. 1, 448:

    sub sensum,

    Cic. Inv. 1, 30, 48: in cernendi sensum. id. Tim. 3:

    sub oculos,

    id. Or. 3, 9:

    in conspectum,

    to become visible, id. Tusc. 1, 22, 50:

    sub aurium mensuram,

    id. Or. 20, 67:

    sponte suā (genus humanum) cecidit sub leges artaque jura,

    subjected itself to law and the force of right, Lucr. 5, 1146; so id. 3, 848:

    ad servitia,

    Liv. 1, 40, 3:

    utrorum ad regna,

    Lucr. 3, 836; so,

    sub imperium dicionemque Romanorum,

    Cic. Font. 5, 12 (1, 2):

    in potestatem unius,

    id. Att. 8, 3, 2:

    in cogitationem,

    to suggest itself to the thoughts, id. N. D. 1, 9, 21:

    in hominum disceptationem,

    id. de Or. 2, 2, 5:

    in deliberationem,

    id. Off. 1, 3, 9:

    in offensionem alicujus,

    id. N. D. 1, 30, 85:

    in morbum,

    id. Tusc. 1, 32, 79:

    in suspitionem alicujus,

    Nep. Paus. 2, 6:

    in calumniam,

    Quint. 9, 4, 57:

    abrupte cadere in narrationem,

    id. 4, 1, 79:

    in peccatum,

    Aug. in Psa. 65, 13.—
    B.
    In gen.: in or sub aliquem or aliquid, to belong to any object, to be in accordance with, agree with, refer to, be suitable to, to fit, suit, become (so esp. freq. in philos. and rhet. lang.):

    non cadit in hos mores, non in hunc pudorem, non in hanc vitam, non in hunc hominem ista suspitio,

    Cic. Sull. 27, 75:

    cadit ergo in bonum virum mentiri, emolumenti sui causā?

    id. Off. 3, 20, 81; so id. Cael. 29, 69; id. Har. Resp. 26, 56:

    haec Academica... in personas non cadebant,

    id. Att. 13, 19, 5:

    qui pedes in orationem non cadere quī possunt?

    id. Or. 56, 188:

    neque in unam formam cadunt omnia,

    id. ib. 11, 37; 57, 191; 27, 95; id. de Or. 3, 47, 182; Quint. 3, 7, 6; 4, 2, 37; 4, 2, 93; 6, prooem. § 5; 7, 2, 30 and 31; Plin. 35, 10, 36, § 82:

    heu, cadit in quemquam tantum scelus?

    Verg. E. 9, 17; Cic. Or. 27, 95; 11, 37; Quint. 3, 5, 16; 3, 6, 91; 5, 10, 30; 6, 3, 52; 7, 2, 31; 9, 1, 7;

    9, 3, 92: hoc quoque in rerum naturam cadit, ut, etc.,

    id. 2, 17, 32:

    in iis rebus, quae sub eandem rationem cadunt,

    Cic. Inv. 1, 30, 47; Quint. 8, 3, 56.—
    C.
    To fall upon a definite time (rare):

    considera, ne in alienissimum tempus cadat adventus tuus,

    Cic. Fam. 15, 14, 4:

    in id saeculum Romuli cecidit aetas, cum, etc.,

    id. Rep. 2, 10, 18.—Hence, in mercantile lang., of payments, to fall due: in eam diem cadere ( were due) nummos, qui a Quinto debentur, Cic. Att. 15, 20, 4.—
    D.
    (Acc. to I. 1. e.) Alicui, to fall to one (as by lot), fall to one ' s lot, happen to one, befall; and absol. (for accidere), to happen, come to pass, occur, result, turn out, fall out (esp. in an unexpected manner; cf. accido; very freq. in prose and poetry).
    1.
    Alicui:

    nihil ipsis jure incommodi cadere possit,

    Cic. Quint. 16, 51:

    hoc cecidit mihi peropportune, quod, etc.,

    id. de Or. 2, 4, 15; id. Att. 3, 1:

    insperanti mihi, cecidit, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 21, 96; id. Att. 8, 3, 6; id. Mil. 30, 81:

    mihi omnia semper honesta et jucunda ceciderunt,

    id. Q. Fr. 1, 3, 1:

    sunt, quibus ad portas cecidit custodia sorti,

    Verg. G. 4, 165:

    haec aliis maledicta cadant,

    Tib. 1, 6, 85:

    neu tibi pro vano verba benigna cadunt,

    Prop. 1, 10, 24:

    ut illis... voluptas cadat dura inter saepe pericla,

    Hor. S. 1, 2, 40: verba cadentia, uttered at random, id. Ep. 1, 18, 12.—
    2.
    Ab sol., Afran. ap. Charis. p. 195 P.;

    Cic. Leg.2, 13, 33: verebar quorsum id casurum esset,

    how it would turn out, id. Att. 3, 24:

    aliorsum vota ceciderunt,

    Flor. 2, 4, 5:

    cum aliter res cecidisset ac putasses,

    had turned out differently from what was expected, Cic. Fam. 5, 19, 1:

    sane ita cadebat ut vellem,

    id. Att. 3, 7, 1; id. Div. 2, 52, 107; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Cic. Verr. 1, 2, 5; Caes. B. C. 3, 73, Nep. Milt. 2, 5 Dähne:

    cum, quae tum maxime acciderant, casura praemonens, a furioso incepto eos deterreret,

    Liv. 36, 34, 3; 22, 40, 3; 35, 13, 9; 38, 46, 6; Plin. Pan. 31, 1; Tac. A. 2, 80; 6, 8; Suet. Tib. 14 al.; Verg. A. 2, 709:

    ut omnia fortiter fiant, feliciter cadant,

    Sen. Suas. 2, p. 14:

    multa. fortuito in melius casura,

    Tac. A. 2, 77.—With adj.:

    si non omnia caderent secunda,

    Caes. B. C. 3, 73:

    vota cadunt, i.e. rata sunt,

    are fulfilled, realized, Tib. 2, 2, 17 (diff. from Prop. 1, 17, 4; v. under F.).—
    3.
    With in and acc.: nimia illa libertas et populis et privatis in nimiam servitutem cadit (cf. metaballei), Cic. Rep. 1, 44, 68.—Esp.: in (ad) irritum or cassum, to be frustrated, fail, be or remain fruitless:

    omnia in cassum cadunt,

    Plaut. Poen. 1, 2, 147; Lucr. 2, 1166:

    ad irritum cadens spes,

    Liv. 2, 6, 1; so Tac. H. 3, 26:

    in irritum,

    id. A. 15, 39; cf. with irritus, adj.:

    ut irrita promissa ejus caderent,

    Liv. 2, 31, 5:

    haud irritae cecidere minae,

    id. 6, 35, 10.—
    E.
    To fall, to become less (in strength, power, worth, etc.), to decrease, diminish, lessen:

    cadunt vires,

    Lucr. 5, 410:

    mercenarii milites pretia militiae casura in pace aegre ferebant,

    Liv. 34, 36, 7.—More freq. in an extended signif. (acc. to I. B. 2.),
    F. 1.
    In gen.: pellis item cecidit, vestis contempta ferina. declined in value, Lucr. 5, 1417:

    turpius est enim privatim cadere (i. e. fortunis everti) quam publice,

    Cic. Att. 16, 15, 6; so id. Fam. 6, 10, 2:

    atque ea quidem tua laus pariter cum re publicā cecidit,

    id. Off. 2, 13, 45:

    tanta civitas, si cadet,

    id. Har. Resp. 20, 42:

    huc cecidisse Germanici exercitus gloriam, ut, etc.,

    Tac. H. 3, 13:

    non tibi ingredienti fines ira cecidit?

    Liv. 2, 40, 7; Pers. 5, 91:

    amicitia nec debilitari animos aut cadere patitur,

    Cic. Lael. 7, 23:

    animus,

    to fail, Liv. 1, 11, 3; Ov. M. 11, 537; cf. id. ib. 7, 347:

    non debemus ita cadere animis, etc.,

    to lose courage, be disheartened, Cic. Fam. 6, 1, 4:

    tam graviter,

    id. Off. 1, 21, 73; cf. Sen. Ep. 8, 3.—Esp., to fail in speaking:

    magnus orator est... minimeque in lubrico versabitur, et si semel constiterit numquam cadet,

    Cic. Or. 28, 98:

    alte enim cadere non potest,

    id. ib. —So in the lang. of the jurists, causā or formulā, to lose one ' s cause or suit:

    causā cadere,

    Cic. Inv. 2, 19, 57; so id. de Or. 1, 36, 166 sq.; id. Fam. 7, 14, 1; Quint. 7, 3, 17; Luc. 2, 554; Suet. Calig. 39:

    formulā cadere,

    Sen. Ep. 48, 10; Quint. 3, 6, 69.—With in:

    ita quemquam cadere in judicio, ut, etc.,

    Cic. Mur. 28, 58.—Also absol.:

    cadere,

    Tac. H. 4, 6; and:

    criminibus repetundarum,

    id. ib. 1, 77:

    conjurationis crimine,

    id. A. 6, 14:

    ut cecidit Fortuna Phrygum,

    Ov. M. 13, 435:

    omniaque ingrato litore vota cadunt, i. e. irrita sunt,

    remain unfulfilled, unaccomplished, Prop. 1, 17, 4 (diff. from Tib. 2, 2, 17; v. above, D. 2.); cf.:

    at mea nocturno verba cadunt zephyro,

    Prop. 1, 16, 34:

    multa renascentur, quae jam cecidere, cadentque Quae nunc sunt in honore vocabula,

    to fall into disuse, grow out of date, Hor. A. P. 70 —Hence of theatrical representations, to fall through, to fail, be condemned (opp. stare, to win applause;

    the fig. derived from combatants): securus cadat an recto stet fabula talo,

    Hor. Ep. 2, 1, 176.— Impers.. periculum est, ne cadatur, Aug. Don. Persev. 1.—
    2.
    Esp. of the wind (opp. surgo), to abate, subside, die away, etc.:

    cadit Eurus et umida surgunt Nubila,

    Ov. M. 8, 2:

    ventus premente nebulā cecidit,

    Liv. 29, 27, 10:

    cadente jam Euro,

    id. 25, 27, 11:

    venti vis omnis cecidit,

    id. 26, 39, 8:

    ubi primum aquilones ceciderunt,

    id. 36, 43, 11; cf.:

    sic cunctus pelagi cecidit fragor,

    Verg. A. 1, 154:

    ventosi ceciderunt murmuris aurae,

    id. E. 9, 58; id. G. 1, 354 Serv. and Wagn.—
    G.
    Rhet. and gram. t. t. of words, syllables, clauses, etc., to be terminated, end, close:

    verba melius in syllabas longiores cadunt,

    Cic. Or. 57, 194; 67, 223: qua (littera [p. 260] sc. m) nullum Graece verbum cadit, Quint. 12, 10, 31:

    plerique censent cadere tantum numerose oportere terminarique sententiam,

    Cic. Or. 59, 199; so id. Brut. 8, 34:

    apto cadens oratio,

    Quint. 9, 4, 32:

    numerus opportune cadens,

    id. 9, 4, 27:

    ultima syllaba in gravem vel duas graves cadit semper,

    id. 12, 10, 33 Spald.: similiter cadentia = omoioptôta, the ending of words with the same cases or verbal forms, diff. from similiter desinentia = omoioteleuta, similar endings of any kind, Cic. de Or. 3, 54, 206; id. Or. 34, 135; Auct. Her. 4, 20, 28; Quint. 9, 4, 42; cf. id. 9, 4, 18; 9, 3, 78; 9, 3, 79; 1, 7, 23; Aquil. Rom. Figur. §§ 25 and 26.

    Lewis & Short latin dictionary > cado

См. также в других словарях:

  • Driven grouse shooting — is among the field sports of the United Kingdom. The grouse shooting season runs from the 12th August, often called The Glorious Twelfth , to the 10th December each year. The name Driven Grouse Shooting refers to the way in which the grouse are… …   Wikipedia

  • Driven element — Active element redirects here. For the devices used in electronic circuits, see active component. A Yagi antenna with one driven element (A) called a folded dipole, and 5 parasitic elements (B and C). A feed line leading to the receiver (not… …   Wikipedia

  • -driven — [drɪvn] suffix 1. COMMERCE if something is petrol driven, computer driven etc, it is operated or controlled by petrol, a computer etc: • Lower interest rates set off computer driven buy programs that sent stocks soaring late in the day. •… …   Financial and business terms

  • Driven (video game) — Driven PAL region cover art for PlayStation 2 Developer(s) BAM! Entertainment, Crawfish Int. Publisher(s) …   Wikipedia

  • Driven by You — is a song by Queen guitarist Brian May. It was written as part of his 1992 solo album, Back to the Light. It was released as a single in late 1991, peaking at #6 on the UK Singles Chart and #9 on the US Mainstream Rock Tracks Chart.[1] Besides… …   Wikipedia

  • Driven Under — Single by Seether from the album Disclaimer Released 2003 Format …   Wikipedia

  • Driven to Distraction (ADHD) — Driven to Distraction is a book by Edward Hallowell and John Ratey which investigates the nature of Attention Deficit Disorder (ADD). Driven To Distraction: Recognizing and Coping with Attention Deficit Disorder from Childhood Through Adulthood …   Wikipedia

  • Driven to Kill — Original Poster Directed by Jeff King[ …   Wikipedia

  • Driven To Perform — The Driven To Perform Logo Driven To Perform (DTP) is an auto show billed as Western Canada s largest and most established automotive lifestyles tour and originally featured mainly import tuner sport compact cars. The inaugural show was held in… …   Wikipedia

  • Driven — For other uses, see Driven (disambiguation). Driven Theatrical release poster Directed by Renny Harlin …   Wikipedia

  • Driven (NCIS) — Infobox Television episode | Title = Driven Colour = Series = NCIS Season = 4 Episode = 11 Airdate = December 12, 2006 Production = 4x11 Writer = Richard C. Arthur Director = Dennis Smith Guests = Brian Dietzen as Jimmy Palmer Peter Giles as… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»